حضور شیعیان در اندونزی؛ از ریشه‌های تاریخی تا واقعیت جمعیتی امروز
حضور شیعیان در اندونزی؛ از ریشه‌های تاریخی تا واقعیت جمعیتی امروز
اندونزی به‌عنوان پرجمعیت‌ترین کشور اسلامی جهان، با وجود اکثریت شافعی، میزبان اقلیت شیعیان است که در طول تاریخ با وجود محدودیت‌ها توانسته اند حضور فرهنگی و اجتماعی خود را حفظ کرده و در دهه‌های اخیر جایگاه آشکارتری در فضای مذهبی این کشور به دست آورند.
اندونزی با بیش از ۲۴۵ میلیون مسلمان، امروز بزرگ‌ترین کشور اسلامی از نظر جمعیت به شمار می‌رود.
بر اساس گزارش‌های منتشرشده درباره ترکیب مذهبی این کشور، حدود ۸۷ درصد از مسلمانان اندونزی پیرو مذهب شافعی هستند، در حالی که جامعه شیعیان با وجود اقلیت بودن، بخشی از هویت دینی این کشور را تشکیل می‌دهد.
تخمین‌ها حاکی است که شمار پیروان مکتب اهل‌بیت در اندونزی بین یک تا پنج میلیون نفر است؛ رقمی که در حدود نیم درصد از کل جمعیت مسلمان می باشد.
بیشتر این جمعیت در جاکارتا و مناطق اطراف آن زندگی می‌کنند و گروه‌های کوچک‌تر در برخی جزایر دیگر حضور دارند.
همچنین اقلیت‌های دیگری مانند جامعه احمدیه با حدود نیم میلیون نفر در اندونزی فعالیت دارند.
ورود اسلام به این کشور به قرون میانه بازمی‌گردد، هنگامی که بازرگانان و صوفیان از شبه‌جزیره عربستان و هند به این منطقه رفت‌وآمد داشتند.
گرایش سلاطین محلی به اسلام در آن دوران، به گسترش سریع این دین کمک کرد و پس از سقوط امپراتوری ماجاباهیت در قرن پانزدهم، نخستین سلطنت اسلامی اندونزی با نام دیماک شکل گرفت.
جامعه شیعیان اگرچه در طول تاریخ حضوری محدود داشت، اما در دهه‌های اخیر با ارتباطات فرهنگی و دینی با ایران و عراق پررنگ‌تر شد.
امروز در جاوه و سوماترا نهادهای دینی و فرهنگی فعال‌اند و مراسمی همچون عاشورا و اربعین امام حسین علیه‌السلام در شهرهایی چون جاکارتا و باندونگ برگزار می‌شود.
با وجود آنکه قانون اساسی اندونزی آزادی ادیان و شش دین رسمی را به رسمیت شناخته است، اقلیت‌های دینی از جمله شیعیان گاه با فشارهای اجتماعی روبه‌رو شده‌اند.
با این حال، نهادهای حقوقی داخلی و بین‌المللی همواره بر لزوم پاسداری از تنوع مذهبی در این کشور تأکید کرده‌اند.
به باور ناظران، حضور شیعیان در اندونزی نشانگر گستره جهانی مکتب اهل‌بیت علیهم السلام است و در تقویت همزیستی مسالمت آمیز مذهبی در این کشور پرجمعیت نقشی چشمگیر دارد.
