از حدود یک سال و نیم پیش تاکنون که سنی های تندروی ط۱لبان قدرت را در افغانستان در دست گرفته اند، انواع محدودیت، جنایت، ظلم و ستم را علیه اقشار مختلف این کشور اعمال کرده اند.
خبرنگاران و روزنامه نگاران افغانستان که در یکی از خطرناک ترین کشورهای جهان هستند نیز از این رفتار و کردار ط۱لبان مستثنی نبوده و در این مدت همه انواع ظلم و ستم را دیده و چشیده اند و انواع شکنجه را تحمل کرده اند و به رغم سانسور شدید خبری، اما به فعالیت خود ادامه داده اند تا با رساندن صدای ملت افغانستان به جهانیان، رسالت خود را انجام داده باشند.
سازمان خبرنگاران بدون مرز در تازه ترین گزارش خود گفته که افغانستان یکی از خطرناک ترین کشورهای جهان برای خبرنگاران است.
در گزارش خبرنگاران بدون مرز، آورده که از سال 2000 میلادی تاکنون 1787 خبرنگار در سراسر جهان در ارتباط با کار خبرنگاری، کشته شده اند.
در گزارش این سازمان بین المللی آمده که عراق و سوریه بیشترین رقم یعنی یک سوم خبرنگاران قربانی را به خود اختصاص داده‌اند و در ۲۰ سال گذشته ۵۷۸ خبرنگار تنها در این دو کشور کشته شده‌اند.
بر اساس گزارش خبرنگاران بدون مرز، افغانستان، یمن، فلسطین و سومالیا نیز به ترتیب در جایگاه‌های دوم و سوم کشورهای خطرناک برای خبرنگاران فهرست شده‌اند.
سازمان خبرنگاران بدون مرز در گزارش تازه خود، وضعیت خبرنگاران در ۲۰ سال اخیر را بررسی کرده، اما مطمئنا اگر در یک و نیم سال اخیر را بررسی می کرد، افغانستان به دلیل سلطه ط۱لبان در صدر این فهرست قرار می گرفت.
در ۲۰ سال گذشته نیز این گروه عامل اصلی اکثر خشونت ها علیه خبرنگاران افغانستان بودند و در هر گزارشی که از سوی سازمان های بین المللی منتشر می شد، بیشترین میزان خشونت علیه خبرنگاران، به این گروه نسبت داده می شد.
از زمان تسلط ط۱لبان بر افغانستان، خبرنگاران این کشور بدترین میزان خشونت را تجربه کرده اند و اکثر آنها مجبور شده اند که کشور را ترک کنند.
ط۱لبان از آغازین روزهای تسلط بر افغانستان، اقدام وضع محدودیت های شدید علیه خبرنگاران کردند و آنها را هنگام تهیه گزارش و خبر مورد شکنجه و لت و کوب قرار دادند.
پس از آن، ط۱لبان شماری از خبرنگاران را به دلیل پوشش اعتراضات مردمی، به ویژه اعتراض زنان بازداشت کردند و حتی شماری از خبرنگاران را به دلیل نوشتن پست های انتقادی علیه سیاست های این گروه در شبکه های اجتماعی، زندانی کردند.
خبرنگارانی که در بازداشت این گروه بودند، از شکنجه شدن، اعتراف اجباری و عدم دسترسی به وکیل مدافع گزارش دادند.
