بیش از سه هفته از حمله سنی های تندروی طالبان به شهرستان بلخاب استان سرپل و آواره شدن هزاران نفر از شیعیان هزاره به کوه‌ها و دره‌ها می‌گذرد؛ اما هنوز زمینه‌ی برگشت آنها به خانه‌های شان فراهم نشده است و در وضعیت رقت‌بار بسر می‌برند.
سنی های تندروی طالبان حدود سه هفته پیش، در حمله به مناطق شیعه نشین در بلخاب افغانستان، جنایتی دیگر در تاریخ جنایت های طالبان علیه شیعیان افغانستان را رقم زدند.
منابع مردمی، روایت‌های دردناکی از وضعیت آوارگان بلخاب در کوه‌ها و دره‌ها ارائه می‌کنند؛ روایت‌هایی که نشان می‌دهد این آوارگان در وضعیت فاجعه بار به سر می‌برند و هنوز کمک‌های لازم را دریافت نکرده‌اند.
ساکنین محل می گویند که شمار زیادی از آوارگان جنگ بلخاب، کودکانی بودند که مجبور شدند با پای پیاده ساعت‌ها در کوه‌ها و سنگلاخ‌ها راه بروند تا به یک منطقه امن برسند.
اما از مدت سه هفته به این‌سو، ده‌ها تن از این کودکان به دلیل سوء تغذیه و نرسیدن آب و غذای کافی، جان داده‌اند و جان صدها کودک دیگر در خطر است.
بر اساس گفته‌های منابع محلی، عدم دسترسی آوارگان به آب آشامیدنی سالم، غذای کافی، سرپناه، دارو و پزشک، باعث شده است که کودکان زیادی در معرض سوء تغذیه قرار گیرند و جان آنها با خطر مرگ مواجه شود.
هفته گذشته یکی از مسئولان صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل اعلام کرده بود که آوارگان بلخاب، ساعت‌ها پیاده‌روی کرده‌اند تا به شهرستان یکاولنگ بامیان رسیده‌اند و همکاران آنها برای رسیدن به این آوارگان، مجبور بودند حدود چهار ساعت راه را پیاده بروند و از کوه‌ها عبور بکنند. اما این مسئول یونیسیف، آماری از کودکان آواره و مشکلات آنها و میزان کمک به آنها، ارائه نکرده بود.
بر اساس آمار منابع مردمی، حداقل یک سوم از کسانی که از ترس تعرض و سلاخی نیروهای طالبان از شهرستان بلخاب استان سرپل به کوه‌ها و دره‌ها آواره شدند، زنان بودند.
منابع مردمی می‌گویند که شماری از این زنان باردار بودند و در کوه‌ها و دره‌ها وضع حمل کردند، اما کودکان شان به دلیل شرایط بسیار ناگوار بهداشتی، زنده نماندند و از بین رفتند.
در میان زنان آواره در بلخاب، شماری از آنها نیز زنان مسن و کهن سال هستند که بیماری و شرایط سخت کوهستان، جان شان را تهدید می‌کند.
دفتر هماهنگی کمک های بشر دوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان (اوچا) اعلام کرده که 27 هزار نفر از شیعیان هزاره در پی تهاجم طالبان به شهرستان بلخاب آواره شده‌اند که شماری از آنها به استان بامیان در مرکز کشور، آمده‌اند.
تاکنون هیچ نهاد حقوق بشری و هیچ فعال حقوق بشر و حقوق زن، به زایمان زنان آواره بلخاب در شرایط بسیار نامناسب و در کوه‌ها و مرگ نوزدان آنها، واکنش نشان نداده و هیچ نهادی برای کمک به این مادران اعلام آمادگی نکرده است؛ مادرانی که جان شماری از آنها به دلیل شرایط بد بهداشتی و عدم دسترسی به خدمات صحی، در خطر مرگ قرار دارد.
