دریاچه ارومیه به آزمایشگاه طبیعی جهان تبدیل شد
دریاچه ارومیه به آزمایشگاه طبیعی جهان تبدیل شد
خشک شدن دریاچه ارومیه اگرچه یک فاجعه محیط‌زیستی بزرگ است، اما به گفته کارشناسان، این رویداد بستر تازه‌ای برای کشف ظرفیت‌های علمی، استخراج منابع معدنی و بازاندیشی در مدیریت کشاورزی و منابع آب کشور فراهم کرده است
دریاچه ارومیه که سال‌ها به‌عنوان بزرگ‌ترین دریاچه شور خاورمیانه شناخته می‌شد، امروز به نمادی از بحران محیط‌زیستی در ایران و جهان بدل شده است.
با این حال، کارشناسان بر این باورند که این وضعیت در کنار تهدیدها، فرصت‌هایی بی‌سابقه برای پژوهش و بهره‌برداری علمی فراهم کرده است.
به گزارش رکنا، دکتر مهدی زارع استاد زمین‌شناسی، در یادداشتی تأکید کرده است که بستر خشک‌شده دریاچه ارومیه اکنون مخزنی عظیم از مواد معدنی ارزشمند به شمار می‌رود.
نمک‌های غنی از سدیم و کلرید، در کنار عناصری چون پتاسیم، منیزیم و لیتیوم، در پوسته‌ای به ضخامت نزدیک به ۲.۹۵ متر انباشته شده‌اند و ظرفیت اقتصادی بالایی دارند.
به گفته دکتر مهدی زارع، الگوی بهره‌برداری از دریاچه‌هایی همچون بحرالمیت یا دریاچه بزرگ نمک آمریکا نشان می‌دهد که این منابع می‌توانند پایه صنایع نوین معدنی و شیمیایی باشند، مشروط به رعایت دقیق ملاحظات زیست‌محیطی.
این استاد دانشگاه همچنین دریاچه خشک‌شده ارومیه را آزمایشگاهی بی‌مانند برای مطالعه میکروارگانیسم‌های سخت‌زیست توصیف کرد.
به باور دکتر مهدی زارع، سازوکار بقا و خواص بیوشیمیایی این موجودات نه تنها برای توسعه فرآیندهای صنعتی نوین اهمیت دارد، بلکه می‌تواند الهام‌بخش پژوهش‌های فضایی درباره امکان حیات در سیارات دیگر نیز باشد.
علاوه بر این، رسوبات و فسیل‌های موجود در بستر دریاچه، آرشیوی طبیعی از تاریخ اقلیمی منطقه در هزاران سال گذشته ایجاد کرده است.
مطالعه این داده‌ها به دانشمندان امکان می‌دهد تغییرات اقلیمی را بازسازی کنند و الگوهای آینده را بهتر پیش‌بینی نمایند.
دکتر مهدی زارع زارع با اشاره به بحران کشاورزی در حوضه ارومیه تأکید کرد که این شرایط فرصتی اجباری برای اصلاح الگوی کشت و مدیریت آب فراهم آورده است.
به گفته او، استفاده از محصولات مقاوم به شوری و فناوری‌های نوین اصلاح خاک می‌تواند بخشی از آسیب‌ها را جبران کند.
دکتر مهدی زارع هشدار داد که تجربه‌های جهانی همچون فاجعه دریای آرال نشان می‌دهد بی‌توجهی به مدیریت علمی می‌تواند خسارت‌های جبران‌ناپذیر ایجاد کند، اما مداخلات راهبردی می‌توانند مسیر تازه‌ای به سوی پایداری بگشایند.
