تغییر روش تکدی‌گری در افغانستان؛ کوچ نیازمندان از خیابان‌ها به پخش زنده تیک‌تاک
تغییر روش تکدی‌گری در افغانستان؛ کوچ نیازمندان از خیابان‌ها به پخش زنده تیک‌تاک
پس از ممنوع شدن تکدی‌گری در خیابان‌های افغانستان توسط طالبان، بسیاری از نیازمندان و کودکان کار به پلتفرم‌های آنلاین، به ویژه تیک‌تاک، روی آورده‌اند تا از طریق پخش زنده و دریافت هدیه‌های مجازی، نیازهای روزمره خود را تامین کنند.
این شیوه جدید، گرچه جایگزین خیابان شده، با چالش‌های فراوانی از جمله محدودیت‌های اینترنتی و تحریم نظام بانکی مواجه است.
یک سال پس از ابلاغ قانونی توسط رهبر طالبان که تکدی‌گری در افغانستان را ممنوع کرد و مجازات زندان برای متخلفان تعیین نمود، نیازمندان این کشور به شیوه‌ای تازه برای تامین معیشت خود روی آورده‌اند.
براساس گزارش ایندیپندنت فارسی، بسیاری از افراد بی‌بضاعت، به ویژه در کابل، از طریق پخش زنده تیک‌تاک از دنبال‌کنندگان، عمدتا افغانستانی های مقیم کشورهای غربی، درخواست کمک نقدی یا هدیه‌های مجازی می‌کنند.
یک نمونه از این شیوه، مرد سالمندی است که عصمت عزیزی، کاربر تیک‌تاک با بیش از ۳۴ هزار دنبال‌کننده، او را همراهی کرده و طی دو ساعت پخش زنده توانسته شش هزار افغانی جمع‌آوری کند.
منابع خبری نشان می‌دهند که روش‌های مشابه توسط کاربران دیگری مانند معروف رسولی اجرا می‌شود؛ او با پخش زنده از وضعیت مردی آسیب‌دیده در تصادف و درخواست کمک، توانسته حدود سه هزار افغانی جمع‌آوری کند.
ایندیپندنت فارسی گزارش می‌دهد که این کمک‌ها اغلب از طریق هدیه‌های مجازی ارسال می‌شود و بخشی از ارزش آن به تیک‌تاک و واسطه‌های خارجی برای تبدیل هدایا به پول نقد اختصاص می‌یابد، در حالی که سهم واقعی نیازمندان محدود است.
محسن نیکو، فعال شبکه‌های اجتماعی، در گفتگو با این رسانه توضیح داد که کاربران داخل و خارج از افغانستان به عنوان واسطه عمل می‌کنند تا هدایا به دست نیازمندان برسد.
اگرچه طالبان استفاده از تیک‌تاک و بازی‌های آنلاین مانند پابجی را ممنوع کرده، کاربران افغانستانی با استفاده از فیلترشکن‌ها این محدودیت‌ها را دور می‌زنند.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد در سال ۲۰۲۵، از جمعیت حدود ۴۰ میلیونی افغانستان نزدیک به ۳۰ میلیون نفر به کمک بشردوستانه نیاز دارند و ۷ میلیون و ۸۰۰ هزار زن و کودک در سراسر کشور به کمک غذایی فوری محتاج هستند.
به این ترتیب، پلتفرم‌های آنلاین به جای خیابان، به محل اصلی تامین نیازهای روزمره بسیاری از افغانستانی‌ها تبدیل شده است.
هرچند این مسیر با چالش‌های جدی اقتصادی، حقوقی و فناورانه مواجه است، اما به نوعی تنها راه بقای آن‌ها در شرایط سخت کنونی به شمار می‌رود.
