پناهجویان مسلمان روهینگیا به فراموشی سپرده شده‌اند، فریاد خاموش مسلمانان روهینگیا در اردوگاه‌های فراموش‌شده بنگلادش
پناهجویان مسلمان روهینگیا به فراموشی سپرده شده‌اند، فریاد خاموش مسلمانان روهینگیا در اردوگاه‌های فراموش‌شده بنگلادش
هشت سال از آغاز یکی از دردناک‌ترین فجایع انسانی علیه مسلمانان روهینگیا می‌گذرد، اما جهان همچنان با بی‌تفاوتی نظاره‌گر رنج بی‌پایان پناهجویانی است که در اردوگاه‌های بنگلادش، با فقر، گرسنگی و فراموشی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
هشت سال از فرار بیش از ۷۰۰ هزار مسلمان روهینگیا از خشونت و نسل‌کشی در میانمار می‌گذرد، اما همچنان بیش از ۱.۱ میلیون نفر از این جمعیت مظلوم در اردوگاه‌های موقت و پرجمعیت بنگلادش زندگی می‌کنند.
اردوگاه‌هایی که اکنون به نماد رنج طولانی و فراموش‌شده بدل شده‌اند.
وضعیت انسانی در این اردوگاه‌ها به‌شدت بحرانی است.
کمک‌های غذایی کاهش یافته، خدمات بهداشتی و آموزشی در حداقل ممکن ارائه می‌شود و دسترسی به آب آشامیدنی سالم نیز برای بسیاری از ساکنان دشوار شده است.
برآوردها نشان می‌دهد که سوءتغذیه در میان پناهجویان نسبت به سال گذشته ۲۷ درصد افزایش یافته و بسیاری از آنان کمتر از ۱۰۰۰ کالری در روز دریافت می‌کنند؛ رقمی که از حداقل نیاز روزانه کمتر است.
هم‌زمان، منابع مالی سازمان‌های امدادرسان بین‌المللی رو به کاهش گذاشته و این امر توان پاسخ‌گویی به نیازهای اولیه جمعیت پناه‌جو را به‌شدت محدود کرده است.
در حالی که ورود پناهندگان جدید به اردوگاه‌ها همچنان ادامه دارد، جهان عملاً توجه خود را از این بحران برداشته است.
در کنفرانسی که به مناسبت هشتمین سالگرد این بحران در بنگلادش برگزار شد، کارشناسان بین‌المللی هشدار دادند که بازگشت پناهجویان به میانمار، به دلیل عدم امنیت و شرایط سیاسی نامناسب، در کوتاه‌مدت امکان‌پذیر نیست.
آن‌ها تأکید کردند که جامعه جهانی باید مسئولیت مشترک را بپذیرد و بار سنگین این بحران نباید تنها بر دوش بنگلادش باقی بماند.
طبق اعلام سازمان اسلامی ریلیف، طرح پاسخ بشردوستانه سال ۲۰۲۵ تا کنون تنها ۳۶ درصد از بودجه مورد نیاز خود را دریافت کرده است.
این سازمان خواستار اقدام فوری دولت‌ها و کشورهای اسلامی برای تأمین منابع مالی، حمایت از اردوگاه‌ها، و فراهم کردن زمینه بازگشت امن، داوطلبانه و با کرامت پناهجویان به سرزمین مادری‌شان شده است.
کارشناسان معتقدند که اگر بی‌تفاوتی جهانی ادامه یابد، این بحران خاموش به فاجعه‌ای انسانی و غیرقابل جبران تبدیل خواهد شد.
