تشییع و دفن غریبانه پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله و غفلت اصحاب سقیفه از شرکت در مراسم آن حضرت
تشییع و دفن غریبانه پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله و غفلت اصحاب سقیفه از شرکت در مراسم آن حضرت
سه روز پس از شهادت پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله، پیکر مطهر آن حضرت به دست امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام غسل، کفن و دفن شد.
اما در این مصیبت عظیم، بسیاری از مسلمانان به جای حضور در تشییع و نماز بر بدن پیامبر، سرگرم نزاع بر سر خلافت در سقیفه بودند.
اول ربیع‌الاول سال ۱۱ هجری، مدینه شاهد یکی از تلخ‌ترین و غریبانه‌ترین حوادث تاریخ اسلام بود.
پس از سه روز که بدن مطهر پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بر زمین مانده بود، در نیمه‌شب، امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام با یاری خاندان و یاران نزدیک، آن پیکر شریف را غسل، کفن و به خاک سپردند.
در حالی‌که زمین و آسمان در سوگ رسول خدا می‌گریست، بسیاری از مسلمانان و به‌ویژه سران سقیفه، به جای حضور در غسل و دفن پیامبر خدا، سرگرم جدال بر سر خلافت بودند.
شیخ مفید تصریح می‌کند که بیشتر مردم حتی در نماز بر پیکر پیامبر خدا حاضر نشدند، چرا که مهاجران و انصار در سقیفه به مشاجره برای تعیین جانشین مشغول بودند.
عبدالله بن حسن نیز روایت می‌کند که ابوبکر و عمر بر پیکر پیامبر خدا نماز نخواندند و حتی هنگام دفن حاضر نشدند.
امام باقر علیه‌السلام می‌فرمایند: مردم طی روز دوشنبه و شب سه‌شنبه به صورت پراکنده بر بدن پیامبر نماز خواندند، اما اهل سقیفه هیچ نقشی در غسل، کفن و دفن نداشتند.
امیرالمومنین حضرت علی علیه‌السلام حتی بُرَيْدَةُ اسْلَمِيّ را برای خبر دادن نزد آنان فرستاد، اما بی‌اعتنایی کردند و پس از پایان دفن، کار بیعت خود را کامل نمودند.
این غفلت و بی‌توجهی تا جایی بود که عایشه اعتراف کرده است: «به خدا قسم، ما از دفن پیامبر باخبر نشدیم تا صدای بیل و کلنگ را در نیمه‌شب چهارشنبه از حجره شنیدیم.»
دین ترتیب، پیکر مطهر پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در حالی به خاک سپرده شد که اصحاب سقیفه سرگرم دعواهای سیاسی بودند.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام سال‌ها بعد در یادآوری آن روزهای تلخ فرمودند: «آیا بدن پیامبر خدا را رها می‌کردم و او را دفن نمی‌نمودم، تا برای خلافت نزاع کنم؟»
این جمله نشان می‌دهد که برای امیرالمومنین حضرت علی علیه‌السلام پاسداری از حرمت رسول خدا و انجام وظیفه الهی، بر هر چیز دیگری مقدم بود.
اکنون پرسش تاریخ همچنان پابرجاست: آیا آنچه در سقیفه رخ داد بر اساس وحی الهی و دستور پیامبر بود، یا واقعه غدیر؟
آیا مشروعیت با جمع محدود سقیفه بود، یا با اجتماع بزرگ غدیر که حتی زنان نیز در آن بیعت کردند؟
این سؤالات، حقیقت غربت پیامبر هدا و وصیّ آن حضرت را در روزهای پس از شهادت آشکار می‌سازد.
