سال روز وفات ام المومنین، حضرت خدیجه ی کبری (سلام الله علیها)

دهم ماه مبارک رمضان،  با سال روز رحلت حضرت خدیجه ی کبری (سلام الله علیها)، مصادف است.

دهم ماه مبارک رمضان،  با سال روز رحلت حضرت خدیجه ی کبری (سلام الله علیها)، مصادف است.

به گزارش خبرگزاری شیعه ویوز، «اُمّ المؤمنین» حضرت «خدیجه کبرى سلام الله علیها» دختر «خویلد بن اسدبن عبدالعزى» نخستین همسر «رسول خدا صلی الله علیه و آله»،  از زنان شریف، اصیل و نامدار عرب و اسلام است.

این بانوی بزرگ،  با آنکه در عصر جاهلیت، در مکه مکرمه دیده به جهان گشود و در آن شهر طایفه مدار، رشد و کمال یافت،  در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صمیمیت، صداقت و مهر و وفا با همسر، بی ‌نظیر بود،  و ایشان را در همان زمان نیز، طاهره و سرور زنان قریش مى‌خواندند.

در دین اسلام نیز، به عنوان یکى از چهار بانویى که بر تمام بانوان بهشت فضیلت و برترى دارند، شناخته می شود و جز دختر ارجمندش حضرت «صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله علیها» هیچ بانویى این مقام و فضیلت را نیافت.

آن حضرت با درایت و خردمندى خویش صاحب دارایى فراوانی شد و کاروان‌هایی متعدد براى بازرگانى به راه انداخت.

حضرت «خدیجه کبرى سلام الله علیها» در سن 28 سالگى با امین قریش، حضرت «محمد صلی الله علیه و آله» ـ که در سنّ بیست و پنج سالگى بودند ـ ازدواج کرد و زندگى شرافتمندانه و اصیلى را بنیان نهاد که در تاریخ بشریت‌ کم نظیر است. 

ایشان نخستین زنى بود که به آن‌حضرت ایمان آورد و در این‌راه، مشقت‌ها و آزارهایی فراوان از سوى قریش و اهالى مکه متحمل گردید.

حضرت خدیجه سلام الله علیها تا پایان حیات خود، در تمام صحنه‌ها یار و یاور رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بود و موجبات تسلى قلب شریف آن‌حضرت را فراهم می آورد،  و در روزگار سخت تبعید در شعب ابى‌طالب، هیچ‌گاه آن‌حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از ایشان پشتیبانى ‌کرد.

سرانجام این بانوى فداکار، پس از یک عمر تلاش و کوشش و 25 سال خدمت به «رسول خدا صلی الله علیه و آله» و دین مبین اسلام، پس از بازگشت از محاصره قریش در شعب ابى‌طالب  به مکه معظمه، در روز دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد و روح مطهرش به اعلى علیین عروج یافت.

حضرت پیامبر، در مدتی کوتاه، دو یار و پشتیبان خویش، یعنى عمویشان حضرت «ابوطالب علیه السلام» و پس از او، حضرت «خدیجه کبرى سلام الله علیها» را از دست دادند و از این بابت بسیار اندوهگین و ماتم‌زده بودند و روزگاری سخت را پشت سر مى‌گذاشتند، تا  آنجا که آن سال را «عام الحزن» ـ به معنی سال اندوه ـ نامیدند