مساجد و کلیساهای سبز، تلاش میان‌ادیانی در اندونزی برای حفظ سیاره زمین

مسلمانان در اندونزی تلاش می‌کنند تا با طرح‌های مختلف میان‌ادیانی از جمله برگزاری سمینارهای زیست‌محیطی، افزایش مساجد و کلیساهای سبز سیاره زمین را از بحرانی که در آن گرفتار شده است، نجات دهند.

اندونزی بزرگ ترین کشور اسلامی است که فعالیت‌های بی‌شماری را برای حفاظت از محیط زیست با استفاده از آموزه‌های اسلامی انجام داده است.

کشور اندونزی با هزاران جزیره خود در برابر افزایش سطح آب دریاها و دیگر رویدادهای شدید آب و هوایی ناشی از تغییرات آب و هوایی ساخته دست بشر، آسیب پذیر است و به دلیل موقعیت مکانی خود زودتر از بسیاری از کشورهای دیگر اثرات منفی بحران آب و هوا را احساس می کند.

در سال ۲۰۰۷، زمانی که اندونزی میزبان اجلاس سالانه آب و هوای سازمان ملل در بالی بود، ده رهبر مذهبی اندونزیایی از شش گروه مذهبی بیانیه‌ای میان‌ادیانی درباره مسئولیت گروه های مذهبی برای رسیدگی به تغییرات آب و هوا ارائه کردند.

این بیانیه بین ادیانی تعهد رهبران دینی را برای استفاده از «آموزه‌های دینی و خرد محلی» برای الهام بخشیدن و ایجاد انگیزه در مردم با «آموزش در مورد محیط زیست» و «آغاز پروژه‌های عملی حفاظت»، بیان می‌کند.

از آن زمان نمونه های خوبی از این اقدام در اندونزی وجود داشته است. و این کشور شاهد افزایش مساجد سبز و کلیساهای سبز دوستدار محیط زیست بوده است.

از تازه‌ترین اقدام های اندونزی برای حمایت از محیط زیست، برپایی سمینار فرهنگی با عنوان «مذهب و مسائل زیست محیطی: همکاری میان‌ادیانی برای توسعه پایدار» توسط شعبه شورای حکمای مسلمان در این کشور می باشد.

در این سمینار راه‌هایی برای فعال کردن نقش ادیان در هدایت رفتار انسان و افزایش تعهد اخلاقی نسبت به مراقبت از محیط زیست و حفاظت از منابع طبیعی آن مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

بدون تردید نقش دین جدا از سایر عوامل تاثیرگذار بر حفظ محیط‌ زیست نیست، بلکه مکمل تأثیرات آموزش و قوانین در دستیابی به تغییر مؤثر و پایدار در عملکرد افراد و جوامع برای حفاظت از محیط زیست است.

دین می‌تواند به طور مؤثری به تغییر رویه‌های فردی و اجتماعی از طریق خدمت به عنوان مرجع اخلاقی، پاسخگو کردن افراد، ترویج اصول احترام متقابل، محدود کردن مصرف بیش از حد و توزیع مجدد منابع به طور مؤثر کمک کند.

ادیان مختلف در محوریت آموزه‌های خود خواستار مراقبت و حفظ محیط زیست هستند، چرا که حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی آن، نه تنها یک نیاز حیاتی برای تداوم زندگی بلکه بخشی از وظایف اخلاقی و دینی است که افراد باید صادقانه به آن پایبند باشند.