فریاد نام‌های فناپذیر در صحن جاودانه امام حسین علیه السلام؛ وقتی اهداف پوچ سیاسی، زیارت اربعین را نشانه می‌رود
در حالی که میلیون‌ها عاشق دلسوخته، بی‌هیچ چشم‌داشت دنیایی، به سوی کربلای حسینی رهسپار می‌شوند تا تجلی ناب‌ترین شکل همدلی، تواضع و عشق به اهل‌بیت علیهم السلام را به نمایش بگذارند، معدود افرادی با گرایش‌های سیاسی خاص، صحنه‌ی اربعین را با شعارهایی آلوده می‌کنند که نه با روح عاشورا سازگار است، نه با مشی جابر بن عبدالله انصاری و نه با سلوک امام حسین علیه‌السلام.
آن‌ها آمده‌اند تا «نام» بسازند، اما نه از جنس امام حسین علیه السلام؛ آمده‌اند تا “قدرت” را فریاد کنند، در حالی که کربلا گورستان قدرت‌های پوشالی است، نام هایی چون یزید و متوکل که رفتند اما فقط نام حسین است که زنده مانده است.
در شب‌های اخیر، صحن های مطهر حضرت سیدالشهدا و حضرت اباالفضل العباس سلام الله علیهما، صحنه‌ی برافراشته‌شدن پلاکاردها، بنرها و تصاویر و شنیدن شعارهایی بوده‌اند که از ساحت قدسی اربعین فرسنگ‌ها فاصله دارد.
شعارهایی چون «اباالفضل علمدار، خامنه‌ای نگهدار»
در حالی در این مکان‌های مطهر سر داده شده‌اند که فضای اربعین نه جای ترویج شخصیت‌محوری، که میدان فریاد توحید و ولایت اهل‌بیت است؛ نه جایی برای شعارهای سیاسی، که فرصت وصال قلوب مشتاق به حقیقت است.
بیشتر این تجمعات سازمان‌یافته، با تمرکز بر تبلیغ چهره‌های سیاسی و شخصیت‌های حکومتی انجام شده‌اند.
به‌ویژه در مقابل مراکز مربوط به آیت‌الله‌العظمی سید صادق حسینی شیرازی، جایی که این افراد با شعارهای تند نظیر «مرگ بر ضد ولایت فقیه»، مرزهای حرمت را در هم شکستند.
این در حالی است که بسیاری از فقهای بزرگ شیعه – از مرحوم شیخ انصاری تا بسیاری از فقهای معاصر – نه تنها با این‌گونه رویکردهای تفرقه‌افکنانه همراه نیستند، بلکه این نظریه را مخالف سیره اهل‌بیت علیهم السلام و موجب بدبینی مردم نسبت به شعائر دینی می‌دانند.
در حدیثی مشهور از امام صادق علیه‌السلام آمده است:
كُلُّ رَايَةٍ تُرْفَعُ قَبْلَ قِيَامِ القَائِمِ فَصَاحِبُهَا طَاغُوتٌ يُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللَّهِ
«هر پرچمی که پیش از قیام قائم برافراشته شود، صاحب آن طاغوتی است که به‌جای خدا پرستیده می‌شود.»
این روایت، به‌روشنی نشان می‌دهد که هرگونه تلاش برای تسلط بر فضای معنوی و مردمی اربعین با پرچم‌های قدرت و نفوذ دنیوی، نه تنها شرعی نیست، بلکه طاغوت‌گونه و انحرافی است.
آیین اربعین؛ فراتر از هر حزب و جناح
اربعین، یک حرکت مردمی و جنبش خودجوش است؛ اما نه از جنس سیاست.
یک تجمع همراه با شعارهایی است که از اعماق دل بیرون می آید؛ اما نه برای چهره‌ها و رهبران فانی.
مردم با پای دل آمده‌اند، با شوق، با اشک، نه با دلارهای نفتی و شعارهای از پیش تنظیم‌شده.
اگر میلیونی گرد هم آمده‌اند، برای نام امام حسین علیه السلام آمده‌اند، نه هیچ نام دیگر.
کسانی که می‌پندارند با برافراشتن بنرها و سر دادن شعارهای سیاسی، می‌توانند صحنه را به نفع خود مصادره کنند، سخت در اشتباه‌اند.
چراکه این مکان، ملک هیچ حزب و جناحی نیست.
این خاک، فقط به نام امام حسین علیه السلام ثیت شده و بر جاودانگی آن حضرت قسم خورده است.
وقتی کربلا قربانی «قدرت‌طلبی» می‌شود
استفاده‌ی ابزاری از اربعین برای مشروعیت‌بخشی به سیاست‌های داخلی یک حکومت، نه فقط توهین به شعائر دینی است، بلکه تحقیر شعور میلیون‌ها زائر عاشق است که برای حسین آمده‌اند نه برای دولت‌ها.
این در حالی‌ست که ادعای هزینه‌های میلیاردی برای اربعین، هیچ نمود عملی در مسیر مشایه یا در موکب‌های پذیرایی نداشته است؛ بلکه به نظر می‌رسد این بودجه‌های کلان صرف برپایی صحنه‌هایی می‌شود که در آن عده‌ای قلیل با بلندگو و شعار، سعی در القای یکدستی و حمایت مصنوعی دارند.
حرم امام حسین علیه السلام، جای هیچ نام دیگری نیست
کربلا خانه امام حسین علیه السلام است.
جای سر دادن «یا حسین» است، نه هیچ نام و لقب دیگری.
حرم مطهر اباعبدالله الحسین علیه السلام، نه مکان کمپین‌های قدرت‌طلبانه است، نه جای خطابه‌های تفرقه‌برانگیز.
هر کس با هر گرایش و سلیقه‌ای، اگر بخواهد شخصیت مورد علاقه‌اش را تبلیغ کند، باید موکب اختصاصی راه اندازی کند؛ حسینیه و ساختمان تهیه کند و در آنجا تصویر فرد محبوب خود را برافرازد و برای او در همان جا شعار بدهد.
اما صحن های مطهر امام حسین و حضرت عباس سلام الله علبهما، متعلق به بزرگوارانی است که خود، بزرگ‌ترین قربانی سیاست و دنیاطلبی شدند.
چه رسد به آن که نام قدرت‌مداران امروز، در آن فریاد زده شود.
تفرقه به‌نام ولایت؛ خطری علیه اصل دیانت
شعارهای تند و تکفیرگونه، حتی اگر در ظاهر به حمایت از “ولایت” باشد، در باطن چیزی جز نفرت‌پراکنی و تفرقه افکنی نیست.
خواندن شعارهایی که بوی تهدید و حذف می‌دهند، نه‌تنها بویی از ولایت نبرده‌اند، بلکه عملاً به ستیز با اصل رحمت اهل‌بیت علیهم السلام پرداخته‌اند.
اگر «مرگ بر ضد ولایت فقیه» به‌گونه‌ای تفسیر شود که هر فقیه و مومنی که با تفسیر حاکم از ولایت همراه نیست، دشمن تلقی شود، در آن صورت عملاً بسیاری از فقهای عظام – حتی معاصران – در مظان چنین شعارهایی قرار می‌گیرند.
و کلام آخر: فقط حسین می ماند
حسین، نقطه‌ی اشتراک همه‌ی دل‌هاست، همان گونه که آیت الله العظمی شیرازی بر این شعار زیبا که الحسین یوحدنا (امام حسین محور اتحاد) تاکید فرموده اند.
او از هر قوم و قبیله و جناح فراتر است.
نام حسین در دل کودکی از کرمانشاه همان‌قدر عزیز است که در قلب بانویی از بغداد یا مردی از کراچی.
هیچ نامی، هیچ قدرتی، هیچ جناحی، حق ندارد خود را به زور بلندگو به نام حسین گره بزند.
اربعین، فرصت بزرگ همدلی است، نه میدان رقابت.
هرکس برای خدا و حسین آمده، جایش در این کاروان محفوظ است.
اما آنان که برای نام و نان آمده‌اند، دیر یا زود، بی‌نام خواهند شد.
