شهادت میثم تمار پیش از ورود امام حسین علیه السلام به کربلا؛ گواهی خونین بر وفاداری به ولایت

در روز 22 ذی‌الحجه سال 60 هجری قمری، میثم تمّار، یار وفادار و رازدار امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام، به جرم محبت و وفاداری به اهل‌بیت علیهم السلام در کوفه به دار آویخته شد؛ اما صدای او تا همیشه در تاریخ ماندگار شد.

میثم بن یحیی، مشهور به میثم تمّار، از شاگردان خاص امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام و از اصحاب باوفای آن حضرت بود.

او در منطقه نهروان زاده شد و به سبب فروش خرما در کوفه، «تمّار» لقب گرفت.

ابتدا غلام زنی از قبیله بنی‌اسد بود، اما امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام او را خرید و آزاد کرد و سپس به تربیت روحی و علمی وی پرداخت.

به‌نقل منابعی چون الخرائج والجرائح و بحارالأنوار، امیرالمومنین حضرت علیه السلام علم تفسیر، حدیث و حتی اسرار آینده را به میثم تمّار آموختند و از نحوه شهادتش نیز خبر دادند.

امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام بارها به او فرمودند: «تو را به نخل می‌آویزند، زبانت را می‌برند و از بینی و دهانت خون جاری خواهد شد.» این پیشگویی دقیق، سال‌ها بعد، عیناً تحقق یافت.

در سال 60 هجری، زمانی که امام حسین علیه السلام در مسیر کربلا بودند، میثم تمّار از حج بازمی‌گشت.

در قادسیه دستگیر شد و به کوفه نزد عبیدالله بن زیاد برده شد. عبیدالله از او خواست از علی(ع) برائت بجوید، اما او با صلابت پاسخ داد و به مدح امام پرداخت. عبیدالله دستور داد او را به دار بیاویزند و از آب و غذا محروم کنند.

سه روز تمام میثم بر دار بود و مردم کوفه سخنان او را می‌شنیدند.

ابن زیاد دستور داد لجام آهنین بر دهانش زدند تا نتواند سخن بگوید.

سپس زبانش را بریدند و با نیزه پیکرش را شکافتند؛ همان‌گونه که امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام پیش‌بینی کرده بودند.

بدن شریفش را برای مدتی بر دار نگه داشتند تا عبرت دیگران شود.

هفت تن از یارانش شبانه پیکرش را پایین آوردند و مخفیانه در منطقه‌ای میان نجف و کوفه دفن کردند.

میثم تمّار نخستین کسی بود که در راه عشق به ولایت، زبانش بریده شد؛ اما صدای حق‌طلبی‌اش، هنوز از فراز تاریخ شنیده می‌شود.