فروش کارخانه شماره یک نساجی مازندران به یک شرکت غیرصنعتی، پایانی غم‌انگیز بر یکی از قدیمی‌ترین نمادهای تولید در شمال ایران رقم زد.
رخدادی که مردم قائمشهر آن را نابودی هویت صنعتی شهر خود می‌دانند.
کارخانه شماره یک نساجی مازندران از سال 1309 هجری شمسی فعالیت خود را آغاز کرده بود و از آن زمان تاکنون یکی از نمادهای صنعت و اشتغال در شمال ایران بود.
این کارخانه اخیراً توسط شهرداری قائمشهر به قیمت 419 میلیارد تومان به یک پیمانکار حوزه راه و ساختمان فروخته شد.
این تصمیم، در حالی صورت گرفت که شهرداری کمتر از یک دهه پیش با وعده احیای کارخانه و حفظ هویت صنعتی شهر، آن را در مزایده‌ای خریداری کرده بود.
حالا مردم قائمشهر با نگرانی به سرنوشت این کارخانه می‌نگرند که زمانی صدها کارگر را در خود جای داده و نقش مهمی در اقتصاد منطقه ایفا می‌کرد.
در حال حاضر کارخانه شماره دو کاملاً تعطیل شده و کارخانه شماره سه نیز نیمه‌فعال و در آستانه ورشکستگی است.
با فروش کارخانه شماره یک، امید به احیای صنعت نساجی مازندران به حداقل رسیده است.
کارخانه نساجی مازندران نه‌فقط یک واحد تولیدی، بلکه بخشی از هویت شهری و تاریخی قائمشهر محسوب می‌شود.
زمین شش‌هکتاری این کارخانه در یکی از بهترین نقاط شهر قرار دارد و ارزش واقعی آن، به‌گفته کارشناسان، چندین برابر قیمت اعلام‌شده است.
در سال‌های پس از سال 1357، سوءمدیریت، تغییرات مالکیتی مکرر و نبود برنامه‌ریزی، زمینه‌ساز فروپاشی تدریجی صنعت نساجی در شمال ایران شده است.
سرنوشتی که امروز در چهره غم‌زده کارخانه‌ای ویران، خود را به‌وضوح نشان می‌دهد.
دلیل اصلی فروپاشی صنعت نساجی مازندران را باید در مجموعه‌ای از عوامل مانند مشکلات اقتصادی مزمن، تحریم‌های بین‌المللی، سوءمدیریت، نبود سرمایه‌گذاری مؤثر، فرسودگی تجهیزات، و بی‌توجهی مسئولان به تولید بومی جست‌وجو کرد.
عواملی که طی دهه‌های گذشته، نفس صنعت ایران را به شماره انداخته‌اند.
این فروپاشی تنها محدود به صنعت نساجی مازندران نیست؛ بلکه بسیاری از صنایع دیگر در ایران نیز با بحران‌های مشابه دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
رکود اقتصادی، تحریم‌ها، و نبود سیاست‌گذاری‌های کارآمد، موجب شده بسیاری از کارخانه‌ها تعطیل یا نیمه‌فعال شوند و شمار زیادی از مشاغل خرد و متوسط نیز در معرض نابودی قرار گیرند.
