در پی برفباریهای سنگین و سرمای شدید در افغانستان، دستکم 9 نفر جان باخته اند؛ مردمی که تحت سلطه طالبان و در سایه بیتفاوتی جامعه جهانی، قربانی سرمای زمستان و بیتدبیری حاکمان شده اند.
این روزها، برف نه تنها زمین را سفیدپوش کرده بلکه باری سنگین از مرگ و ناامیدی را بر دوش مردم افغانستان فروریخته است.
همزمان با انزوای جهانی و بی کفایتی حاکمان؛ مردم افغانستان زیر بار سنگین برف و سرمای استخوانسوزِ زمستان.
گزارش تازه دفتر هماهنگکننده کمکهای بشری سازمان ملل متحد (اوچا) از افزایش تلفات ناشی از برفباریهای سنگین و سرمای طاقت فرسا خبر میدهد.
در کشوری که مردمش از دههها جنگ، فقر و ناامنی جان به لب شده اند، حالا باید با طبیعت بیرحم و بیتوجهی جامعه جهانی هم دست و پنجه نرم کنند.
سازمان ملل متحد هشدار داده است که در سال 2025، حدود 14 میلیون نفر در افغانستان به خدمات بهداشتی نیاز دارند.
اما واقعیت تلخ این است که بهدلیل کمبود بودجه، تنها 9 میلیون نفر تحت پوشش کمکهای بشردوستانه قرار خواهند گرفت.
پنج میلیون انسان دیگر که سرنوشتشان در سرمای سوزان استانهای سرد سِیر از جمله مناطق مرکزی که عمدتاً ساکان آن شیعیان و هزاره ها هستند، گم میشود، برای جامعه جهانی اهمیتی ندارد.
اما چه کسی مسئول این فاجعه است؟
حکومت طالبان که با مشت آهنین بر افغانستان حکم میراند، نه توان تأمین امنیت را دارد و نه ارادهای برای مدیریت بحران. اقتصادی که در حال فروپاشی است، نهادهای فلج شده و بیکاری گسترده، مردم را به مرز نابودی کشانده است.
طالبان که در انزوای جهانی فرو رفته، با سیاستهای سرکوبگرانه و افراطی، افغانستان را به کشوری فراموش شده تبدیل کرده است.
در چنین وضعیتی، مردم تنها قربانیان این بیکفایتی و بیتفاوتی هستند.
جامعه جهانی هم که با شعارهای حقوق بشری بر زبان، افغانستان را به حال خود رها کرده است، در پشت درهای بسته، بهانههایی چون عدم مشروعیت طالبان را دستاویز کمک نکردن شان کرده است.
در این میان، آنچه قربانی میشود، کرامت و جان مردم افغانستان است. آنانی که سالهاست میان چرخ دندههای جنگ و سیاست له میشوند.
زمستان امسال اما سردتر و مرگبارتر است؛ چراکه نه تنها برف و سرما، بلکه فراموشی و بیتفاوتی جهانی هم بر این مردم سایه انداخته است.
افغانستانِ امروز در سکوتی مرگبار فرو رفته است.
سکوتی که تنها صدای شکست استخوانها زیر بار برف و سنگینی فقر آن را میشکند.