در دل زمستان سرد افغانستان، جایی که برف جاده‌ها را می‌پوشاند و سکوت سنگین فقر بر زندگی سایه می‌افکند؛ مناطق مرکزی و هزاره نشین همچنان در حصار تبعیض و بی‌توجهی گرفتار است.
مردمان این سرزمین، میان سرمای استخوان‌سوز و گرسنگی بی‌رحمانه، حکایتی از رنج و ایستادگی را روایت می‌کنند.
سخن معروفی در افغانستان رایج است که می‌گویند؛ کابل بی زَر باشد اما بی برف نه؛
شهر کابل و سایر استان‌ها از جمله مناطق مرکزی افغانستان که عمدتاً شیعیان هزاره زندگی می‌کنند؛ روز پنجشنبه شاهد برف باری های سنگینی بودند.
برای پایتخت نشینیان و کسانیکه اندک دست شان به دهن شان می‌رسند؛ شاید نوید خوبی برای رفع کم آبی در سال آینده باشد.
اما؛ زنگ خطری‌ست برای صدها هزار خانواده‌ای که نه نانی برای خوردن دارند و نه سوختی برای گرم کردن خانه های‌شان؛
زمستان امسال اما، شرایط وخیم‌تری را در مناطق مرکزی و شیعه نشین رقم زده است.
بر اساس گزارش‌ها، بارش برف در روز پنجشنبه مسیرهای چندین شهرستان در بامیان، میدان وردک، دایکُندی، غَزنی و غُور را مسدود کرده است.
این وضعیت، مسیرهای ارتباطی، انتقال دارو، مواد غذایی و کمک‌های بشردوستانه را مختل کرده است.
زمستان سخت و سرمازدگی، مردم را در برابر مشکلات جدیدی از جمله بیماری‌ها و کمبود سوخت آسیب‌پذیر کرده است.
در این مناطق، مرگ و میر ناشی از سرما و سوی تغذیه به یک بحران انسانی تبدیل شده است.
مناطق مرکزی افغانستان که ساکنان آن عمدتاً شیعیان هزاره هستند، سنگینی این مشکلات را بیشتر از دیگران حس می‌کنند.
این مناطق همه ساله در فصل سرد زمستان؛ بدلیل بی مهری و بی توجهی حکومت‌های این کشور، با قهر طبیعت مواجه شده و در زندان جغرافیایی محصور می‌مانند.
حکومت‌های پیشین نیز به دلیل فساد سیستماتیک و تمرکزگرایی، این مناطق را به حاشیه رانده بودند.
اکنون هم به دلیل سیاست‌های تبعیض‌آمیز و بی‌توجهی طالبان، مشکلات این مردم چند برابر شده است.
در تازه ترین مورد؛ سازمان جهانی غذا اعلام کرده که به دلیل کمبود بودجه نمی‌تواند به هفت میلیون نفر از نیازمندان در افغانستان کمک‌رسانی کند.
هرچند که شیعیان هزاره سهم چندانی هم از کمک های بشری دریافت نمی‌کردند؛ اما این بیانیه، زنگ خطری برای خانواده هایی است که در فقر مطلق زندگی می‌کنند و برای زنده ماندن به کمک‌های بین‌المللی وابسته اند.
به‌ویژه در مناطق مرکزی و هزاره نشین، که دسترسی به منابع غذایی در زمستان تقریباً غیرممکن می‌شود، این بحران به شکل شدیدتری احساس می‌شود.
سازمان‌های بین‌المللی بارها هشدار داده اند که ادامه این وضعیت، میلیون‌ها نفر را در معرض گرسنگی قرار خواهد داد.
این در حالی است که نرخ بیکاری در سراسر این کشور در حال افزایش است و بسیاری از مردم برای تأمین مایحتاج اولیه زندگی، حتی مجبور به فروش فرزندان و اعضای بدن شان شده اند.
با وجود این مشکلات، طالبان همچنان بر سیاست‌های انحصاری خود اصرار دارد و حاضر به ارائه راه‌حل‌های عملی نیست.
آنها به جای تمرکز بر مسائل معیشتی و اقتصادی، انرژی خود را صرف سرکوب مخالفان و کنترل اجتماعی می‌کنند.
