معاون امور زنان رئیس جمهور ایران گفته است که روی آوردن برخی زنان به امر زباله‌گردی نه از روی فقر بلکه به دلیل سود سرشار آن است.
احتمالا این ادعاها طی روزهای آینده واکنش هایی را از سوی کارشناسان و صاحب‌نظران حوزه اجتماعی و امور زنان در پی خواهد داشت.
انسیه خزعلی، معاون ابراهیم رئیسی در امور زنان و خانواده ادعا کرد که بسیاری از زنان زباله‌گرد درحالی‌که فرصت «کار شرافتمندانه و باعزت» برای آنان فراهم است، به دلیل «سودآوری زباله‌گردی» این شغل را رها نمی‌کنند.
معاون رئیس دولت سیزدهم ایران با اذعان بر اینکه بسیاری از زنان زباله‌گرد، سرپرستی خانواده را برعهده دارند، مدعی شد که مشاوران دولت در زنجان، زنان زباله‌گرد را «جمع» و برای آنان اشتغال ایجاد کرده‌اند اما عده‌ای از این زنان دوباره به زباله‌گردی روی آورده‌اند.
خزعلی در ادامه ادعاهایش افزود که «فراهم کردن کار شرافتمندانه و باعزت» برای زنان زباله‌گرد «سیاست» دولت ابراهیم رئیسی است.
او بدون اشاره به مشقت‌هایی که زباله‌گردها به خصوص زنان و کودکان زباله‌گرد، متحمل می‌شوند، پیامدهای این شغل را به تصویری که در شهر ایجاد می‌شود، تقلیل داد و افزود: «اگر زمینه‌ای برای زباله‌گردی نباشد، قطعا شاهد صحنه‌های نامناسب در سطح شهر نخواهیم بود.»
پیش‌تر علیرضا زاکانی، شهردار تهران نیز گفته بود که حضور کودکان کار در سطح شهر «لکه ننگ بر پیشانی شهر» است.
گفتنی است که زباله‌گردی، شغلی کاذب و مشقت‌زا است که طی سال‌های اخیر به دلیل افزایش تنگناهای اقتصادی و فقدان مشاغل پایدار رواج بیشتری پیدا کرده است.
نتایج بررسی‌های مطالعاتی نشان می‌دهد که سود سرشار حاصل از جمع‌آوری زباله که به آن «طلای کثیف» نیز گفته می‌شود، به جیب شهرداری و پیمانکارانش می‌ریزد و تنها درصد ناچیزی از این گردش مالی چند هزار میلیاردی به زباله‌گردها می‌رسد.
یکی از مدیران شهرداری تهران در حوزه اجتماعی گفته است که در جریان بحران زباله گردی در تهران، زباله گردی زنان سهم اندکی دارند.
به گفته او در حاشیه مرز های برخی مناطق تهران، زنان همراه کودکانشان برای امرار معاش ضایعات جمع می‌کنند تا از گرسنگی در امان بمانند.
برخی از مطالعات پژوهشی بر خلاف ادعای معاون امور زنان ابراهیم رئیسی هم‌چنین نشان داده که تنها ۱۷ درصد زنان به عنوان نیروی کار رسمی کار کرده‌اند و بیش از نیمی از آنها سرپرست خانوار خود بوده و یا در فعالیت های غیر رسمی شاغل بوده اند.
در این پژوهش، آسیب‌پذیری اقتصادی این زنان و بسیاری از زنان دیگر در شرایط مشابه، منجر به وابستگی آنها به شریک مرد و افزایش قرارگرفتن در معرض خطر خشونت خانگی شده و بیشتر آنها قربانی آزار جسمی، جنسی یا روانی شده بوده اند.
بدون شک کار غیررسمی در مدیریت پسماند وسیله‌ای را فراهم می‌کند که به موجب آن بسیاری از مردان و زنان فقیر می‌توانند فقط زنده بمانند.
