هفتم و هشتم محرم؛ از منع آب تا قحطی در خیمه‌های حسینی
روزهای هفتم و هشتم محرم سال 61 هجری، یادآور اوج بی‌رحمی سپاه کوفه است.
زمانی که آب بر امام حسین علیه‌السلام و اهل بیت و یاران آن حضرت بسته شد و عطش، خیمه‌های حسینی را فرا گرفت.
هفتم محرم، نقطه عطفی در واقعه کربلاست؛ روزی که بنابر نقل منابع معتبر تاریخی همچون «تاریخ طبری»، «الإرشاد» شیخ مفید و «لهوف» سید ابن طاووس، سپاه عمر بن سعد با فرمان عبیدالله بن زیاد، آب فرات را بر کاروان امام حسین علیه‌السلام بست.
این اقدام غیرانسانی، بر خلاف همه آیین‌ها و سنت‌های آن روزگار حتی در جنگ، نشان‌دهنده عمق قساوت و ظلمی بود که خاندان پیامبر را هدف گرفته بود.
در همین روز، امام حسین علیه‌السلام در تلاشی برای جلوگیری از خون‌ریزی، با عمر بن سعد دیدار کردند.
بنابر نقل‌های تاریخی، امام سه پیشنهاد برای صلح ارائه دادند؛ از جمله بازگشت به مدینه یا رفتن به مرزها برای جهاد در راه اسلام. با وجود تمایل نسبی عمر بن سعد به پذیرش، ابن زیاد با تهدید به برکناری او از حکومت ری، مانع از توافق شد.
روز هشتم محرم، پیامدهای این محاصره آب، خود را نشان داد.
تشنگی به اوج رسید و کودکان و زنان در خیمه‌ها از بی‌آبی رنج می‌بردند.
تلاش‌هایی برای رسیدن به آب صورت گرفت؛ اما با ممانعت شدید سپاه کوفه، خیمه‌ها در عطش فرو ماندند.
بنابر گزارش‌های تاریخی، شدت گرما و عطش، شرایط جسمی کودکان و سالخوردگان را وخیم کرد.
علی‌رغم این فشار سنگین، روحیه مقاومت در میان اصحاب امام حسین علیه‌السلام تضعیف نشد و آنان همچنان با وفاداری ایستادگی کردند.
این وقایع، نه تنها نشان‌دهنده مظلومیت اهل بیت علیهم السلام است، بلکه سندی زنده از ایستادگی در برابر ظلم، و تجلی انسانی‌ترین ارزش‌ها در تاریک‌ترین لحظات تاریخ محسوب می‌شود.
در روز عاشورا هم، یاران امام حسین علیه‌السلام با رشادتی بی‌نظیر در برابر سپاه دشمن ایستادند، تا آخرین نفس جنگیدند و با وفاداری کامل از امام خود دفاع کردند.
