همزمان با فرا رسیدن پانزدهم اردیبهشت، روز شیراز، این شهر کهن اسلامی با شکوفایی بهارنارنج، طراوت باغ‌ها و آرامش جویباران، جلوه‌ای از پیوند طبیعت و ایمان را پیش روی دل‌باختگان فرهنگ و تمدن دینی قرار می‌دهد.
شهری که هم در تاریخ ایران و هم در مسیر گسترش فرهنگ اسلامی، جایگاهی استوار داشته است.
شیراز، شهری که پانزدهم اردیبهشت به نام آن در تقویم رسمی ثبت شده، در این روز جلوه‌گاه روحی زنده از تاریخ، طبیعت و فرهنگ اسلامی است.
این کلان‌شهر جنوبی، که در دامنه‌های زاگرس و میان کوه‌های بمو و دراک جای دارد، با هوای معتدل، درختان بهارنارنج و باغ‌هایی سرسبز، همواره پایتخت دل‌های عاشق طبیعت و ایمان بوده است.
در اردیبهشت، کوچه‌پس‌کوچه‌های شیراز با عطر دل‌انگیز بهارنارنج، به بهشتی زمینی می‌مانند که روح را به سوی آرامش الهی فرامی‌خواند.
باغ‌هایی چون ارم، دلگشا، جهان‌نما و نارنجستان قوام، با درختان پرشکوفه و جوی‌های پرآب، نمایی از وحدت زیبایی و خلقت را پیش روی زائران و گردشگران قرار می‌دهند.
یاقوت حموی، جغرافی‌دان برجسته اسلامی، در قرن هفتم هجری درباره شیراز نوشته است: «شهری است با هوای لطیف، باغ‌های زیبا و مردمانی با فرهنگ.»
این شهر در طول تاریخ، مرکز علما، محدثان و حافظان دین بوده و در دوران‌های آل‌بویه، صفوی و زندیه، نقشی فعال در فرهنگ اسلامی ایفا کرده است.
آرامگاه‌های شخصیت‌های ادبی در کنار مساجد تاریخی، همچون مسجد نصیرالملک، بازار وکیل و دروازه قرآن، بیانگر ریشه‌های ژرف اسلامی در ساختار این شهر هستند.
شیراز، در اردیبهشت، نه فقط رنگارنگ‌ترین چهره طبیعی خود را می‌نمایاند، بلکه یادآور پیوند عمیق میان ایمان، فرهنگ و طبیعت در تمدن اسلامی ایرانی است.
آرامگاه احمد بن موسی کاظم مشهور به شاهچراغ، در شیراز، یکی از مهم‌ترین مراکز زیارتی ایران است.
این مکان مقدس به‌عنوان یکی از قطب‌های اصلی زیارت در ایران شناخته می‌شود و سالانه هزاران زائر از سراسر ایران و جهان به آنجا می‌آیند.
آرامگاه امامزاده شاهچراغ باعث شده که شیراز به‌عنوان یک شهر زیارتی با اهمیت ویژه در جهان اسلام مطرح شود.
