یک فعال مدنی شیعه در غرب کابل، چند روز پس از آزادی از زندان طالبان بر اثر شکنجه‌های دوران بازداشت جان باخته است.
این رویداد، نمونه‌ای دیگر از سرکوب گسترده بازداشت‌های خودسرانه و نقض سیستماتیک حقوق بشر در افغانستان به ویژه علیه شیعیان و هزاره‌ها، تحت حاکمیت طالبان است.
روایت تلخ دیگری از سرکوب و شکنجه در افغانستان تحت حاکمیت طالبان.
حمزه اُلفَت، فعال مدنی شیعه که اصلاً ساکن استان دایکندی و در کابل زندگی می‌کرد، چند روز پس از آزادی از زندان طالبان جان خود را از دست داد.
منابع محلی تأیید کرده اند که این فعال مدنی در دوران بازداشت تحت شکنجه‌های شدید قرار گرفته بود.
گفته شده این فعال مدنی در تاریخ 20 بهمن 1401 توسط طالبان از منطقه دشت برچی در غرب کابل بازداشت شده بود.
در همین حال؛ ریچارد بِنِت گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل برای افغانستان خواهان بررسی جدی این رویداد شده است.
وی روز یک‌شنبه، 30 دی، با انتشار پیامی در برگه ایکس گفته که این رویداد بسیار ناراحت کننده است و نیاز به بررسی و پاسخ‌گویی دارد.
منابع محلی و فعالان حقوق بشر تأکید دارند که طالبان از زمان به قدرت رسیدن، سیاستی مبتنی بر حذف سیستماتیک جوانان تحصیل کرده و فعالان اجتماعی در میان شیعیان هزاره و تاجیک‌ها را در پیش گرفته اند.
بازداشت‌های خودسرانه و شکنجه‌های سیستماتیک به یکی از ابزارهای این گروه برای ایجاد رعب و وحشت تبدیل شده است.
این رویداد در حالی رخ می‌دهد که چند روز پیش، یک معلم شیعه بامیان به نام سلیمان سامی به هفت سال زندان محکوم شد.
سلیمان سامی که به فعالیت‌های آموزشی و اجتماعی در بامیان شناخته می‌شد، بدون ارائه شواهد قانع کننده و در دادگاهی غیر معیاری، به این حکم سنگین محکوم شد.
همچنین، مهدی انصاری، خبرنگار مستقل و فعال رسانه‌ای شیعه، به تازگی به زندان محکوم شده است.
واکنش‌های بین‌المللی به این وقایع همچنان در حال افزایش است. دیده‌بان حقوق بشر و سازمان عفو بین‌الملل با انتشار بیانیه‌هایی، این اقدامات طالبان را نقض آشکار حقوق بشر و حقوق اقوام و اقلیت‌های مذهبی در افغانستان خوانده اند.
مرگ حمزه الفت، بازداشت سلیمان سامی و زندانی شدن مهدی انصاری تنها گوشه‌ای از رنج‌های مردم افغانستان است که تحت سلطه طالبان رقم می‌خورد.
سکوت جامعه جهانی در برابر این جنایات، نه تنها مسیر عدالت را طولانی‌تر می‌کند، بلکه این پیام را به طالبان می‌رساند که می‌توانند بدون هراس از مجازات، به سرکوب ادامه دهند.
سرنوشت افغانستان امروز، روایت درد و رنج مردمی است که صدای‌شان خاموش شده، اما زخم‌های شان هنوز زنده اند.
