فساد، خشم و تکنولوژی؛ عوامل شکل‌گیری شورش‌های نوین در آسیا
فساد، خشم و تکنولوژی؛ عوامل شکل‌گیری شورش‌های نوین در آسیا
شورش‌های گسترده اخیر در کشورهای آسیایی مانند نپال، اندونزی و بنگلادش، بیش از هر چیز نشان‌دهنده تلاقی فساد ساختاری، نابرابری‌های عمیق و خشم جمعی است که با کمک تکنولوژی و فضای مجازی به سرعت سازماندهی شده‌اند.
این جنبش‌ها نه تنها در سطح داخلی تغییرات سیاسی ایجاد کرده‌اند، بلکه بازتابی از رقابت‌های ژئوپلیتیک منطقه‌ای نیز محسوب می‌شوند.
در شهریورماه امسال، کشور نپال با موجی از ناآرامی‌ها مواجه شد که طی چند روز، ساختار سیاسی و اجتماعی این کشور آرام را دگرگون کرد.
طبق گزارش بی‌بی‌سی فارسی تصمیم دولت برای غیرقانونی اعلام کردن ۲۶ پلتفرم اینترنتی، به نقطه‌عطفی برای خشم گسترده نسل جوان بدل شد که با بهره‌گیری از تکنولوژی ارتباطی توانستند به سرعت اعتراضات خود را سازماندهی کنند و چندین ساختمان دولتی را به آتش بکشند.
اندونزی و بنگلادش نیز نمونه‌های دیگری از این موج ناآرامی‌ها هستند.
به گزارش رویترز در اندونزی، اعتراض‌ها به حقوق بالای نمایندگان مجلس به ناآرامی‌هایی انجامید که دولت را به کاهش این حقوق واداشت.
به گزارش اسوشیتدپرس در بنگلادش نیز به گفته تحلیلگران، سال گذشته شاهد بزرگ‌ترین شورش پس از استقلال خود بود.
شورشی که منجر به فرار نخست‌وزیر معروف آن شیخ حسینه واجد از کشور شد و با سرپرستی موقت اقتصاددان برنده نوبل، محمد یونس، مدیریت شد.
نکته مشترک در این تحولات، وجود فساد گسترده، نابرابری اقتصادی و ناکارآمدی نهادهای سنتی است.
اما عاملی که این نارضایتی‌ها را به حرکت‌های سازمان‌یافته تبدیل کرد، نقش برجسته نسل جوان و تکنولوژی‌های ارتباطی است که امکان گرد هم آوردن سریع و بدون رهبر را فراهم آوردند.
این اعتراضات محدود به مسائل داخلی نیستند؛ همان‌طور که تحلیلگران اشاره می‌کنند، رقابت‌های استراتژیک میان بازیگران منطقه‌ای همچون هند و چین در این کشورها تأثیرگذار است.
هند به‌عنوان یک کنشگر اصلی، حضور و نفوذش در نپال و بنگلادش بسیار حساس است و چین نیز که سرمایه‌گذاری‌های کلانی در منطقه دارد، به ثبات و آرامش تأکید می‌کند.
کارشناسان معتقدند که این ناآرامی‌ها نمونه‌ای از پدیده‌ای جهانی هستند که فساد ساختاری، خشم اجتماعی و تکنولوژی را به هم گره زده و تحولات عمیقی در عرصه سیاسی و ژئوپلیتیک منطقه‌ای به‌وجود آورده‌اند.
