شامِ سیاه در لباس عید؛ اهل بیت در بند اسارت؛ روزی که با ورود سرهای مطهر شهدای کربلا عید گرفتند
شامِ سیاه در لباس عید؛ اهل بیت در بند اسارت؛ روزی که با ورود سرهای مطهر شهدای کربلا عید گرفتند
پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام و یاران آن حضرت در کربلا، خاندان پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در غل و زنجیر، به همراه سرهای مطهر شهیدان، وارد شام شدند.
حکومتی که برای قتل سبط رسول خدا صلی الله علیه و آله عید گرفت، می‌خواست وقایع کربلا را تحریف کند، اما تاریخ، حقیقت را حفظ کرد.
واقعه کربلا در دهم محرم سال 61 هجری قمری به پایان رسید، اما رنج اهل بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله تازه آغاز شده بود.
یزید بن معاویه، برای تثبیت قدرت خود و تحقیر اهل بیت علیهم السلام، دستور داد اسیران واقعه عاشورا به همراه سرهای مطهر شهیدان به شام فرستاده شوند.
این کاروان، مرکب از امام سجاد علیه‌السلام، حضرت زینب سلام‌الله‌علیها، کودکان و بازماندگان حادثه کربلا بود.
بر اساس روایت‌های متعددی از جمله کتاب «الآثار الباقیه»، «مصباح» کفعمی، و «نفس‌المهموم» شیخ عباس قمی، ورود اهل بیت علیهم السلام به شام در روز اول صفر رخ داد.
در این روز، یزید با تبلیغات گسترده، شهر دمشق را آذین بست و مردم را به جشن و شادی فراخواند.
نقل شده مردم شام گمان می‌کردند اسرای خارجی یا دشمنان اسلام وارد شده‌اند.
آنان لباس نو پوشیدند، به چشم‌ها سرمه کشیدند و به یکدیگر تبریک گفتند، گویی عید است.
امام سجاد علیه‌السلام بارها از تلخی این روز سخن گفتند. در پاسخ به پرسشی که سخت‌ترین لحظه اسارت چه بود، فرمودند: «الشام، الشام، الشام».
کاروان اهل بیت علیهم السلام وارد شام شد و در مجلسی که با زرق‌وبرق یزید همراه بود، صدای اعتراض حضرت زینب سلام الله علیها و خطبه روشنگرانه امام سجاد علیه‌السلام، پرده از حقیقت برداشت.
این اقدام یزید که با هدف تحریف واقعه عاشورا و شکستن روحیه خاندان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله انجام شد، در نهایت به رسوایی تاریخی او بدل شد.
اگرچه یزید در ظاهر توانست صدای حق را خاموش و خانه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله را در زنجیر نشان دهد؛ و بنی‌امیه تلاش کرد روز ورود اسرا را به عید بدل کند، اما تاریخ، روایت را وارونه ثبت نکرد.
آنچه یزید با زر و زور برپا کرد، چون سایه‌ای زودگذر ناپدید شد، اما ندای مظلومیت امام حسین علیه‌السلام، از پس قرن‌ها هنوز در جان‌ها طنین دارد.
شام آذین بست و کوچه‌ها را چراغانی کرد، اما چراغی که آن روز بر بام ستم افروخته شد، هرگز به گرمای دل‌های مردم نرسید.
در آن سوی میدان، کاروانی در خاموشی، حقیقت را با خود می‌برد؛ کاروانی که نه در صدا که در معنا پیروز شد.
امروز از تخت یزید اثری نیست، اما روضه امام حسین علیه‌السلام، برپا و زنده است.
