21 ماه مبارک رمضان؛ سالروز شهادت امیرالمؤمنین علیه‌السلام؛ مروری بر آخرین وصایای حضرت تا لحظه شهادت، پیام‌ها و وقایع از ضربت تا وداع
بیست و یکم ماه مبارک رمضان، سالروز شهادت امیرالمومنین علیه‌السلام است؛ روزی که درد و اندوهی بزرگ برای مسلمانان رخ داد، آن حضرت پس از تحمل ضربت ابن‌ملجم، جان به جان آفرین تسلیم کردند.
اکنون به بهانه این روز، فرصتی است تا به یاد آموزه‌های آن حضرت در زمینه عدالت، صداقت و ایستادگی در برابر ظلم بیفتیم و وصایای گران‌بهایشان را مرور کنیم.
بیست و یکم ماه مبارک رمضان، سالروز شهادت امیرالمؤمنین امیرالمومنین علیه‌السلام است.
روزی که پر از غم و اندوه برای مسلمانان و شیعیان جهان که در این روز مظلوم ترین امام معصوم را از دست دادند.
در سالروز شهادت امیرالمومنین علیه‌السلام بهانه ای است تا به یاد آوردن فداکاری‌ها، ایثارها و عدالت‌خواهی‌های بی‌نظیر او که در طول زندگی پربار خود، حقیقت و صداقت را در خدمت به انسان‌ها قرار داد، درس های ارزشمندی از آن امام همام فرا گیریم.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام نه تنها در عرصه‌های مختلف نظامی و سیاسی، بلکه در زمینه‌های اخلاقی و روحی نیز الگویی کامل برای بشریت بودند.
آن حضرت نمونه بارز انسانی کامل بودند که تمامی ویژگی‌های یک رهبر الهی را در خود داشتند؛ از شجاعت در میدان جنگ تا بخشش و گذشت در مقابل کسانی که به آن حضرت ظلم کرده بودند.
امیرالمومنین علیه‌السلام به‌ویژه در دوران خلافت خود، همواره به دنبال برقراری عدالت و انصاف بودند و نه تنها در برابر دشمنان، بلکه در برابر دوستان و نزدیکان نیز همواره معیارهای اخلاقی را رعایت می‌کردند.
اکنون، با ذکر نام حضرت علی علیه‌السلام، باید به یاد آوریم که چطور علی علیه‌السلام با ضربت شمشیری که در مسجد کوفه بر سر آن حضرت فرود آمد، تا پایان عمر دنیوی خود، در راه خدا ایستادند و در این راه جان خود را فدای حقیقت و عدالت کردند.
در این روز باید بیش از پیش به یاد آموزه‌های حضرت علی علیه‌السلام بیفتیم و در زندگی روزمره خود سعی کنیم که از فضائل ایشان، همچون صداقت، شجاعت، بخشش، و ایستادگی در برابر ظلم بهره‌برداری کنیم.
حضرت علی علیه‌السلام، پس از ضربت هولناک ابن‌ملجم، در روزهای آخر عمر خود با روحیه‌ای استوار و اراده‌ای قوی، مهم‌ترین وصایای الهی را به اهل بیت خود اعلام کرده و پیش‌بینی‌های خود از سختی‌ها و فتنه‌های پیش‌رو را بیان کردند.
این وقایع، که در شب‌های پس از ضربت خوردن و تا لحظه شهادت حضرت امیرالمؤمنین به وقوع پیوست، نشان‌دهنده ایمان عمیق و فداکاری این بزرگ مرد تاریخ اسلام است.
حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، در لحظات پس از ضربت سخت و مسمومیت، در حالی که تحت تأثیر جراحات شدیدی قرار داشتند، خود را از نظر روحی آماده جدایی از دنیای فانی می‌کردند.
در این ایام، خانواده و اهل بیت ایشان به شدت متاثر و نگران بودند.
حضرت زینب و ام‌کلثوم سلام‌الله‌علیهما در کنار بستر ایشان گریستند و از آینده بی‌سرپرست بودن خود پرسیدند.
در این لحظات حساس، امیرالمومنین علیه‌السلام از عمق دل به فرزندان خود نگاه کردند و به امام حسن و امام حسین علیهما‌السلام وصیت‌هایی گران‌بها کردند.
نکته برجسته در این دوران، وصایای مهم حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
ایشان ابتدا از خطرات و فتنه‌های آینده برای اهل بیت خود سخن گفتند و آنها را به تقوای الهی، صبر و مقاومت در برابر ظلم‌ها دعوت کردند.
آن حضرت همچنین پیش‌بینی کردند که پس از شهادت ایشان، بلاها و فتنه‌ها ادامه خواهد داشت، اما در نهایت آرامش و پیروزی به اهل ایمان خواهد رسید.
از دیگر وقایع مهم در این روزها، ملاقات با پزشکان و تلاش برای درمان زخم ایشان بود.
زمانی که حضرت علی علیه‌السلام در بستر بیماری و در حال تحمل دردهای ناشی از ضربت ابن‌ملجم بودند، یتیمان و فقرا و نیازمندان کوفه که همیشه در انتظار کمک‌های پدرانه آن حضرت بودند، حالا در این شب‌های تاریک، چشم به در دوخته بودند.
آنها می‌دانستند که امیرالمؤمنین همیشه در کنارشان بوده و با دستانی پر از محبت، مشکلاتشان را رفع می‌کرد.
اما اکنون خبری از علی نبود. خیابان‌های کوفه همچنان پر از صدای ناله‌های یتیمان و صدای زاری مادران بی‌سرپرست بود.
در همین میان، خبری از درمان حضرت علی به گوش یتیمان رسید.
پزشکان برای درمان زخم حضرت شیر و دارو تجویز کرده بودند.
این خبر برای یتیمان و فقرا در کوفه همچون نسیم امیدی بود.
آنان که همیشه در کنار حضرت علی بودند و از کمک‌های او بهره‌مند می‌شدند، حالا با دل‌های پر از نگرانی و چشم‌هایی پر از اشک، با کاسه‌های شیر به خانه امام می‌آمدند.
این یتیمان، نه تنها در جست‌وجوی درمان حضرت علی، بلکه در پی یافتن دستان مهربان و دل‌رحیمی بودند که هیچ‌گاه آنها را تنها نمی‌گذاشت.
امیرالمومنین علیه‌السلام در حالیکه تحت تأثیر دردهای شدید و ضربه‌ای که به جانشان وارد شده بود، نمی‌توانستند به خواسته‌های مردم و نیازمندان رسیدگی کند.
چشم‌های یتیمان کوفه همچنان به در دوخته بود، اما خبری از امام نبود.
بی‌سرپرستی و فقر در دل‌های آنان سنگینی می‌کرد، در حالی که دل حضرت علی علیه السلام در میان دردها و مصیبت‌های خود، همچنان برای مردم کوفه می‌تپید.
این لحظات نه‌تنها نشان‌دهنده درد و رنج جسمانی حضرت علی علیه السلام، بلکه بیانگر عمق فقر و نیازمندی‌های مردم کوفه بود که در این روزهای سخت، چشم‌انتظار امامی بودند که همیشه در کنارشان بود.
یکی از پزشکان برجسته که به درمان حضرت پرداخت، پس از معاینه دقیق به حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام گفت که زمان نزدیک به پایان است و پیشنهاد کرد که وصیت‌های خود را بنویسند.
آن حضرت، با دقت و توجه کامل، وصیت‌های خود را املاء کرده و آنها را به امام حسن علیه‌السلام منتقل کردند.
در شب بیست و یکم رمضان، حضرت علی علیه‌السلام پس از وداع با اهل بیت خود، به پیشواز شهادت رفتند.
در این لحظات سخت، آن حضرت شهادتین را بر زبان جاری کردند و با یاد خدای متعال جان به جان آفرین تسلیم کردند.
شهادت حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در این ایام، همچون روز شهادت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله برای مسلمانان مصیبت بزرگی بود.
این دوران پر از درس‌های اخلاقی و دینی است که همچنان در تاریخ اسلام و جهان بشریت به یادگار باقی مانده است.
