حضرت آیت الله العظمی شیرازی در دیدار با فعالان فرهنگی: تا آخرین نفس در راه نشر معارف اهل بیت علیهم السلام بکوشید

این نوع شکنجه و آزار، به هیچ وجه ابوذر را از کارش منصرف نکرد، چراکه او به راهی که در پیش گرفته بود ایمان و اعتقاد داشت، از این رو تمام سختی ها و آزار و شکنجه ها را بر خود هموارکرد. 

به گزارش شیعه ویوز ، در دهه ی اول ماه ربیع الثانی، جمعی از جوانان و مؤمنان فعال در عرصه ی دینی، رسانه ای و فرهنگی از کشورهای عراق، کویت، آلمان، آذربایجان و شهرهای مختلف ایران با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کردند. 

در این دیدارها، مرجع عالیقدر بر ضرورت اهمیت فعالیت های تبلیغی و هدایت مردم به سوی اهل بیت علیهم السلام و آثار خجسته ی آن و پاداشی که به عامل آن در دنیا و آخرت داده می شود، تأکید کرده و فرمودند: خدای متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ؛(یس/12) و آنچه را از پیش فرستاده اند و تمام آثاری که پس از خود بجا می گذارند را ثبت و ضبط می نمائیم» و مراد از «مَا قَدَّمُوا؛ آنچه را از پیش فرستاده اند» اعمالی است که انسان انجام می دهد و «آثَارَهُمْ» آثار و دستاوردهای آن عمل است که پس از انسان بجا می ماند. 

ایشان افزودند: عثمان، جناب ابوذر را به بلاد شام تبعید کرد ولی معاویه نتوانست وجود او را در بلاد شام و منطقه ی جبل عامل در جنوب لبنان تحمل کند، و این در حالی بود که او غریب و تنها و بدون امکانات و دارایی بود. 

معاویه پس از دو سال نامه ای به عثمان نوشت و او را از آنچه ابوذر انجام می دهد خبردار کرد. 

چنان که در تاریخ آمده است، هنگامی که عثمان، جناب ابوذر را به بلاد شام تبعید کرد او همه روزه در میان مردم حاضر شده، آنان را پند و اندرز می داد و به پایبندی به طاعت خدا فراخوانده و از نافرمانی و عصیان حضرتش هشدارشان می داد و آنچه را که از رسول خدا صلی الله علیه وآله در فضایل اهل بیتش شنیده بود برای مردم باز می گفت و به تمسک به آن خاندان پاک دعوتشان می کرد. معاویه در این باره به عثمان نوشت: … ابوذر بامدادان و شامگاهان در حالی که مردم فراوانی گرد او فراهم آمده اند، چنین و چنان می گوید. پس اگر به مردم این سامان نیاز داری (وفاداری شان را خواهانی) ابوذر را نزد خود بخوان، چراکه می ترسم مردم را بر ضد تو بشوراند. 

عثمان در پاسخ نامه ی معاویه نوشت: ابوذر را نزد من بفرست. 

(گفتنی است که در آن روزگار سوریه، لبنان، فلسطین، اردن و اسکندریه که امروز بخشی از ترکیه است، بلاد شام خوانده می شد.) 

معظم له افزودند: در تاریخ آمده است که ابوذر را بر شتری سوار کردند و هر دو پایش را از زیر شکم شتر به یکدیگر بستند و او را با همان حال تا مدینه بردند و به هیچ وجه اجازه ندادند از شتر پیاده شود، به دیگر بیان او را چند هزار کیلومتر با همان حالت راه بردند. پیمودن این مسیر طولانی با آن شرایط پاهای جناب ابوذر به علت سایش با کوهان شتر زخمی شد و چون در مقصد او را پیاده کردند گوشت پاهایش پراکنده شد و ریخت. 

این نوع شکنجه و آزار، به هیچ وجه ابوذر را از کارش منصرف نکرد، چراکه او به راهی که در پیش گرفته بود ایمان و اعتقاد داشت، از این رو تمام سختی ها و آزار و شکنجه ها را بر خود هموار و آن را تحمل کرد. 

مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند: دستاور آن همه تلاش جناب ابوذر در جبل عامل این بود که بسیاری از علمای نامی بزرگ از آن سامان برآمدند که با مراجعه به کتاب های أمل الآمل فی علماء جبل عامل و تکملة أمل الآمل فی علماء جبل عامل حجم و گستردگی آثار فعالیت های ابوذر روشن و آشکار می شود. 

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی تأکید کردند: بی تردید انسان می تواند از بزرگان باشد، اما اگر سعی و تلاش نکند و روزگارش سرآید از این که انسانی بزرگ نشده و در این راه نکوشیده حتماً پشیمان خواهد شد. البته بزرگ بودن و در شمار بزرگان قرار گرفتن بعد از اخلاصِ در راه خدا مستلزم دو چیز است: اراده و تحمل مشکلات. 

مرجع عالیقدر سپس در پاسخ به این مطلب که انسان چگونه می تواند ایمان، صبر، تحمل مشکلات، پویایی و پایایی خود را در عمل تقویت کند فرمودند: 

این امر به سه چیز نیاز دارد که در قرآن کریم با تعبیرهای متفاوتی آمده است: 

1. دعا؛ 

انسان باید همه روزه و همیشه به درگاه خدای متعال دعا کند و همه ی توفیق را از حضرتش بخواهد، چراکه حضرت باری تعالی می فرماید: «قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ؛(فرقان/77) یا رسول الله به آنان بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نخواهد کرد». 

2. توسل به رسول خدا و اهل بیت علیهم السلام؛ 

خدای متعال اراده فرموده است تا به وسیله ی آنان به درگاه حضرتش عرض نیاز شود. در این باره در متون دعاها و زیارات به صراحت بیان شده است: «وإرادة الرب فی مقادیر أموره تهبط إلیکم، وتصدر من بیوتکم؛ و اراده ی پروردگار در مقدرات امورش بر شما [خاندان] فرو فرستاده می شود و از خانه های شما صادر می گردد و به مردم می رسد». 

خدای متعال نیز در این باره می فرماید: «وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ؛(مائده/35) و وسیله ای برای تقرّب به خدا بجویید». 

بنابراین انسان ها باید به وسیله ی رسول خدا، امیرمؤمنان حضرت علی، حضرت فاطمه ی زهرا و امامان معصوم علیهم السلام به درگاه خدای منّان توسل جویند. 

3. عزم و اراده ی رخنه ناپذیر؛ 

خدای متعال در این باره می فرماید: «فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَی اللّهِ؛(آل عمران/159) و هنگامی که تصمیم گرفتی بر خدا توکل کن». 

در آیه ای دیگر می فرماید: «وَلَمَن صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَلِکَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ؛(شوری/43) و اما آنان که شکیبا و با گذشتند، پس این به تحقیق از اموری است پر ارزش که تحصیل آن نیاز به عزم جزم دارد». 

پس انسان در معتقدات خود و آنچه به آن ایمان دارد عزم و تصمیمی قوی داشته باشد و تصمیم و عزم خود را محترم شمرده، آن را به مرحله ی عمل برساند و هرگز سستی به خود راه ندهد ان شاء الله تعالی و صلی الله علی محمد وآله الطاهرین.