‘گردهمایی مبلغین در محضر آیت الله العظمی شیرازی

سخنان زیبا و حیات بخش این خاندان، به ویژه سخنان شیرین و اهداف مقدس امام حسین علیه السلام را به جهانیان برسانید و مطمئن باشید که آزاد مردان جهان و صاحبان وجدان پاک آن را به جان خواهند خرید

 

در شامگاه چهارشنبه 29 ذی حجة الحرام 1433ق (24/8/1391) و در آستانه ی ماه محرم الحرام 1434ق طبق روال سال های گذشته جمعی از روحانیون مبلّغ از نقاط مختلف کشور و نیز روحانیونی از خارج کشور و شخصیت های برجسته ی حوزه ی علمیه در بیت مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی حضور به هم رساندند تا از رهنمودهای معظم له استفاده کنند. 

 

در این دیدار مرجع عالیقدر ضمن خوشامدگویی به میهمانان، فرارسیدن ماه محرم و ماه صفر، ماه اندوه و عزا را به حضرت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف مؤمنان، به ویژه واعظان، عالمان، نویسندگان و شاعران و مرثیه سرایان که در قضیه ی حضرت سیدالشهدا علیه السلام شرکت و فعالیت دارند تسلیت گفتند. 

 

آن گاه در تبیین اهداف امام حسین علیه السلام از قیامشان به فرمایش آن حضرت استناد کردند که فرمودند: «اُرید أن آمر بالمعروف وأنهی عن المنکر, وأسیر بسیرة جدّی رسول الله صلی الله علیه وآله وأبی علیّ بن أبی طالب صلوات الله علیهما؛ می خواهم امر به معروف کنم و از منکر بازدارم و به سیره ی جدم رسول خدا صلی الله علیه وآله و پدرم علی بن ابی طالب علیهماالسلام رفتار نمایم». 

 

ایشان افزودند: این فرمایش، مکرراً از امام علیه السلام بیان شده: در مدینه به هنگام رفتن به مکه، در نامه ای که به برادر خود، یعنی محمد حنفیه و در عراق نیز که شاید در رو به رو شدن با اصحاب حُر در نزدیکی کربلا بوده است. این که امام علیه السلام سیره ی جدشان رسول خدا صلی الله علیه وآله را با سیره ی پدرشان امیرمؤمنان علیه السلام ضمیمه کردند در واقع عبارت دیگر «انفسنا» در قرآن کریم است که مراد: امیرمؤمنان علیه السلام نفس رسول خدا صلی الله علیه وآله بوده و سیره ی امیرمؤمنان علیه السلام با سیره ی رسول خدا صلی الله علیه وآله یکی است. 

 

مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند: طبق روایات معتبر و صحیح امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف نیز همین روش را دنبال خواهند کرد و به دیگر بیان چهارده معصوم علیهم السلام همگی شان یک حقیقت هستند یک هدف را دنبال می کردند و هر امامی اگر در زمان امامی دیگر زندگی می کرد همانند آن امام رفتار می نمود و به یقین دنبال آن می بود تا بی عدالتی را از جامعه برچیند و به یاری ستمدیدگان بشتابد. 

 

ایشان سپس به بیان یکی از کنش های رسول خدا صلی الله علیه وآله پرداخته و فرمودند: در پی کاری که نابخردانه از بعضی نابخردان نسبت به بنی مصطلق صورت گرفت و زیان هایی بر آنان وارد شد بر اساس روایات معتبر موجود در بحارالانوار و دیگر منابع، رسول خدا صلی الله علیه وآله امیرمؤمنان علیه السلام را برای دلجویی و دادن غرامت نزد آنان فرستادند. در نتیجه، امام به ازای هر خون ریخته شده، جنین سقط شده، حتی جنین چارپایی که در شکم تلف شده، مال تلف شده، آبخوری شکسته شده ی سگان که غالباً کوزه ی شکسته بود، ریسمان پاره شده ی چوپان ها، زانوبند از بین رفته ی شتران و به ازای هر خسارتی، دیه و خسارت و نیز اضافه دادند و در خاتمه به آنان خطاب نموده و فرمودند: آیا از رسول خدا صلی الله علیه وآله راضی شدید؟ 

 

شگفتا که امام علیه السلام ترسیدنِ زنان و کودکان را نیز لحاظ داشته و به ازای آن خسارتی دادند. در این میان صدمه دیدگانی که مورد زیان خود را نمی دانستند از عطای امیرالمؤمنین علیه السلام هم برخوردار شدند. 

 

آن گاه امام علیه السلام به پیامبر صلی الله علیه وآله عرضه داشتند: یا رسول الله با این که جماعت دریافتند که جنایت صورت گرفته در حقّشان نه به دستور شما که خودسرانه بوده است، اما مبلغی به آنان دادم تا از شما راضی شوند. 

 

مرجع عالیقدر افزودند: آنچه امروزه در دنیا به عنوان دمکراسی مطرح است، به صورت قطع و یقین از منش و روش حکومتی عادلانه ی رسول خدا صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام گرفته شده است و یکی از صدها موارد سیره ی آن پاکان است که باید واعظان و علما به جهانیان معرفی کنند تا جهانیان دریابند که امام حسین علیه السلام برای احیای همین شیوه ی عادلانه حکومتی، که خدا به آن فرمان داده خود و همراهان خود را قربانی نمودند. 

 

آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در ادامه فرمودند: فرزند رسول خدا با چنین اندیشه ای شهید شدند، ولی دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت در پی آن، مساجدی ساختند و در آن لعن حضرت علی علیه السلام و اهل بیت حضرت می کردند و بدین ترتیب تبرک می جستند! 

 

بنابراین جهانیان باید از عمق ماجرای کربلا و دستاورد این حادثه بزرگ شهادت آگاه شوند، حال هرکه بخواهد هدایت پذیرد و هرکه نخواهد روی برتابد، چنان که قرآن کریم می فرماید: «لِّیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَن بَیِّنَةٍ وَیَحْیَی مَنْ حَیَّ عَن بَیِّنَةٍ؛ تا آنان که به هلاکتِ گمراهی می رسند از روی اتمام حجت باشد و آنان که به حیات ابدیِ هدایت دست می یابند نیز از روی دلیل روشن باشد». 

 

به دیگر بیان بر راه یافته و گمراه گشته اتمام حجت شود. 

 

معظم له در بخش دیگری از سخنان خود فرمودند: در زمان یزید مظاهر اسلامی، از قبیل: نماز، حج، روزه و جز آن وجود داشت و به یک سخن، حکومتی وجود داشت که به جانشینی رسول خدا صلی الله علیه وآله و خلافت اسلامی تظاهر می کرد و بنابر نقل علامه مجلسی از تفسیر منسوب به امام عسکری علیه السلام در یک سال چهار و نیم میلیون حاجی در عرفات گرد آمده بودند، اما روح اسلام وجود نداشت و سیره ی رسول خدا صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام از جامعه رخت بربسته بود و امام حسین علیه السلام با قیام خود، خیلی از مطالبی که بر مردم پنهان مانده بود آشکار کردند.

 

ایشان افزودند: با قیام آن حضرت، ماهیت حکومت یزید آشکار شد که ماجرای به منجنیق بسته شدن کعبه، و قصه ی حرّه، حوادث یمن و پنجاه سال ظلم و جنایاتی که بر اهل بیت و شیعیان رفت از آن جمله است و گرد آوردن تمام این امور به دائرة المعارفی بزرگ نیاز دارد. 

 

مرجع عالیقدر خطاب به حاضران فرمودند: روحانیون و واعظان باید مسائل کربلا و شهادت را بازگویند و جایگاه والای برگزاری شعائر حسینی را تبیین کنند. امام سجاد علیه السلام طبق روایت و تاریخ چهل سال بعد از واقعه ی عاشورا زنده بودند و از هر فرصتی بهره جسته، از ماجرای خونین کربلا یاد می کردند. 

 

معظم له آن گاه خطاب به روحانیون جوان فرمودند: شما حوادث سال های 61 ـ 111 قمری را و این که در این دوران چه ستم هایی بر شیعیان روا داشته شد در نوشته ای گردآورید تا در حافظه ی تاریخ بماند. 

 

سپس ایشان درباره ی جایگاه سوگواری و اشک ریختن بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام فرمودند: امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف در باب سوگواری و گریستن بر آن حضرت خطاب به جدّ خود نموده و گفتند: «ولأبکین علیک بدل الدموع دماً؛ و به جای اشک، خون بر تو می گریم». این بدان معناست که هروقت گریه بسیار باشد، غدد اشک ساز در تبدیل خون به اشک ناتوان می مانند و خون به طور مستقیم از چشم ها جاری می شود و این یعنی اراده ی معصوم که به امر خدا است بر پایدار ماندن واقعه ی عاشورا با همه ی ویژگی هایش است. 

 

آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در باب اهمیت زیارت امام حسین علیه السلام از منظر فقه فرمودند: در مسأله ی حج ، بازبودن راه، امنیت سفر و استطاعت مالی و بدنی شرط صحت حج می باشد، اما هیچ مسأله ی فقهی یا روایتی با این مضمون و منطوق درباره ی زیارت امام حسین علیه السلام وجود ندارد، بلکه برعکس بر بی توجهی به خطرهای احتمالی و حتی قطعی موجود در راه زیارت امام حسین علیه السلام تأکید شده است. 

 

ایشان ادامه دادند: در روایت آمده است که شخصی به امام علیه السلام عرض کرد: «از مردم ارَّجان (از شهرهای استان فارس) هستم و اگر به زیارت امام حسین علیه السلام بروم به دلیل شهرتم، غیبتم محسوس خواهد بود و مورد آزار حاکمان قرار خواهم گرفت. تکلیف من چیست؟ 

 

امام علیه السلام فرمودند: أما ترید أن یراک الله فینا خائفاً؛ آیا دوست نداری که خدا تو را در راه ما هراسان و ترسان ببیند؟». 

 

آن شخص با این سخن می خواست عذری بیاورد و بگوید ممکن است که سفر به کربلا سبب گرفتاری و هلاکت وی خواهد شد، اما امام علیه السلام چنین تهلکه ای را بلامانع خواندند. 

 

مرجع عالیقدر یادآوری کردند: شعائر حسینی یک حکم دارد و یک موضوع که: آب دادن و اطعام کردن ـ که گاهی از آن جلوگیری می کنند ـ از آن جمله بوده و مستحب می باشد و برخی از بزرگان علما و فقها آن را واجب کفایی دانسته اند و بعضی تا مرحله ی قبل از مخاطرات جانی مستحب شمرده اند، اما مواجه شدن با خطر را نپذیرفته اند. 

 

آنگاه ایشان افزودند: مرحوم علامه امینی بر روایتی که در کتاب معتبر کامل الزیارات ابن قولویه نقل شده، حاشیه ای زده است و می فرماید: جمع کثیری از فقهای شیعه فرموده اند که اقامه ی شعائر حسینی جایز است، حتی اگر انسان بداند همان دم کشته خواهد شد. 

 

معظم له به مناسبت موضوع اظهار داشتند: مرحوم شیخ خضر که مزارش بعد از حرم امیرالمؤمنین علیه السلام پرزائرترین مزارات نجف اشرف است از شاگردان علامه بحرالعلوم بود. شرح حال نویسان در آثار خود از زهد و علم شیخ خضر بسیار نوشته اند. ایشان کتابی با عنوان «ابواب الجنان و بشائر الرضوان» دارد که مانند مفاتیح الجنان حاوی دعا و زیارت است. در بخش زیارت امام حسین علیه السلام آورده است: زیارت امام حسین علیه السلام مانند حج در تمام عمر یک بار واجب است و آن را نسبت به کثیری از علما مانند علامه مجلسی و پدر او داده و سپس افزوده است که پدر علامه مجلسی فرموده: احتیاط برای زائر این است که در زیارت اول قصد استحباب نکرده و به قصد قربت زیارت کند. 

 

آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی درباره ی ارجمندی شیخ خضر فرمودند: بزرگانی از علما و فقها درباره ی او نوشته اند: شیخ خضر در خواب دید که امیرالمؤمنین علیه السلام به ایشان قلمی دادند و چون از خواب بیدار شد آن قلم را در دست خود دید و با همان قلم کتاب ابواب الجنان را نوشت. 

 

مرجع عالیقدر در توضیح این نقل فرمودند: قاعده این است که آنچه نسبت به زیارت امام حسین علیه السلام وارد شده به عنوان مورد بوده است، نه موضوع، به دلیل تعلیل هایی که در روایات و در تقریر معصومین در زمانی که بی هیچ تردیدی القاء نفس در تهلکه وجود داشته است، اما از هیچ یک از معصومین هم نقل نشده است که در زیارت امام حسین علیه السلام باید احتیاط کرد و به آن جا نرفت، حال آن که چنین منعی در حج آمده است. بنابراین: قاعده ی تعلیلی که در زیارت آمده و زیارت خود از شعائر بوده این است که همه ی شعائر امام حسین علیه السلام باید برپا شود و هرچه از نظر عرف شعائر خوانده شود و مظهر تجلیل به حساب آید [والبته با شرع مغایرت نداشته باشد] حکم شرع همان است. 

 

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در بخش دیگری از سخنان خود فرمودند: این که امام حسین علیه السلام فرمودند: «اسیر بسیرة جدی وأبی؛ بر اساس سیره ی جدم و پدرم رفتار کنم» مراد یکی بودن قرآن کریم، پیامبر خدا صلی الله علیه وآله و عترت است که از یکدیگر تفکیک پذیر نیستند. امیرمؤمنان علیه السلام در خطبه ی غدیریه ی خود مطلبی بیان داشتند که مضمون آن از این قرار است: «خدای متعال توحید را تنها با اقرار به رسالت می پذیرد و دین را فقط با ولایت آن که خدا به ولایت و پیروی او فرمان داده است می پذیرد». 

 

به دیگر بیان اگر انسانی تمام اوصاف ثبوتی و سلبی را بداند اما پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله را قبول نداشته باشد یا اگر قبول داشته باشد به ولایت امام معصوم تن ندهد دین او مورد پذیرش نزد خدا واقع نمی گردد. 

 

جان سخن این است که هر چیزی که از نظر عرف تجلیل از امام حسین علیه السلام و به عنوان اولی از محرمات نباشد، از شعائر حسینی است و چنان که بیان شد این موضوع با ادله ی خاص از مقوله ی القاء نفس در تهلکه مستثناست. 

 

ایشان سپس فرمودند: ساختن گنبد، بارگاه، حرم، ضریح و هرچه که نشانه ی تجلیل از این خاندان، به ویژه حضرت سیدالشهدا علیه السلام باشد در شمار شعائر قرار می گیرد و دیرینه ی پیدایش چنین موارد و این که این اماکن و گنبد و بارگاه در چه زمانی ساخته شده است در ماهیت شعائر تأثیری ندارد. 

 

معظم له یادآوری کردند: در زمان پهلوی برگزارکنندگان شعائر حسینی را دستگیر، زندانی، شکنجه و جریمه ی مالی می کردند، اما هیچ یک از عالمان و فقیهان، مانند میرزای نائینی و مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی با آن همه مقلدی که داشتند، برگزاری مراسم روضه خوانی را منع نکردند. 

 

مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در پایان، خطاب به روحانیون فرمودند: سخنان زیبا و حیات بخش این خاندان، به ویژه سخنان شیرین و اهداف مقدس امام حسین علیه السلام را به جهانیان برسانید و مطمئن باشید که آزاد مردان جهان و صاحبان وجدان پاک آن را به جان خواهند خرید، چه این که امام علیه السلام فرمودند: «لو عرف الناس محاسن کلامنا لاتّبعونا؛ اگر مردم زیبایی سخن ما را بدانند به یقین از ما پیروی خواهند کرد». 

 

ایشان سپس افزودند: آنچه بیان شد مشتی است از خروارها مطلب که در کتاب ها مانند بحار آمده است. باید بدانیم فرمایشات و پیام های معصومین علیهم السلام درباره ماجرای عاشورا و نیز تعبیرهای امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف در زیارت ناحیه و دیگر روایات از شعائر حسینی است که باید به جهانیان شناسانده شود. 

 

امیدوارم حال که توفیق یافته ایم محرم و صفر را درک کنیم هرچه که در کلمه ی «تقصیر و کوتاهی» می گنجد از ما سر نزند و صلی الله علی محمد وآله الطاهرین. 

 

در پایان بیانات بزرگ احیاگر شعائر حسینی حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله، حجت الاسلام زهری به ذکر مصیبت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام پرداخت و میهمانان به عزاداری سید و سالار شهیدان پرداختند. 

 

شایان ذکر است که گردهمایی بزرگ مبلغین توسط شبکه های جهانی: امام حسین علیه السلام (به زبان های فارسی و عربی) و سلام پوشش داده شد و همچنین کتاب در امتداد شعائر الهی از آثار منتشر شده توسط مؤسسه فرهنگی رسول اکرم صلی الله علیه وآله در جمع مبلغین توزیع شد.