همایش «خطیب منبر حسینی؛ علم، عمل و نماد»

حوزه ی علمیه ی علامه ابن فهد حلیِ کربلا برگزار کرد؛هشتمین همایش تبلیغی تحت عنوان: «خطیب منبر حسینی؛ علم، عمل و نماد»

در پی رهنمودهای مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی و در آستانه ی ماه محرم الحرام 1434ق حوزه ی علمیه ی ابن فهد حلی در کربلای حسینی در روز چهارشنبه 22 ماه ذی الحجة الحرام 1433ق (17/8/91) هشتمین همایش تبلیغی خود تحت عنوان «خطیب منبر حسینی؛ علم، عمل و نماد» برگزار کرد. 

این همایش با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید آغاز شد، سپس حجت الاسلام شیخ زهیر اسدی طی سخنانی کوتاه بر اهمیت برگزاری چنین همایش هایی برای مبلغان و روحانیون، آن هم در آستانه ی فصل تبلیغی ماه محرم تأکید کرد. 

آن گاه حجت الاسلام سید مهدی شیرازی، فرزند مرجع راحل حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره با پیام خود همایش را به طور رسمی افتتاح کرد. وی این سخن خدا را تلاوت کرد که می فرماید: «الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالاَتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلاَ یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ وَکَفَی‌ بِاللَّهِ حَسِیباً؛ همان کسانی که پیام های خدا را ابلاغ می کنند و از او می ترسند و از هیچ کس جز خدا بیم ندارند و خدا برای حسابرسی کفایت می کند». 

او در باب وظیفه و اهمیت تبلیغ همچنین به این سخن رسول خدا صلی الله علیه وآله به امیرالمؤمنین علیه السلام استناد کرد که فرمودند: «یا علی لإن یهدی الله بک رجلاً واحداً خیر لک من الدنیا وما فیها؛ ای علی، اگر خدا به وسیله ی تو یک تن را هدایت کند از تمام دنیا و آنچه در آن است برای تو بهتر است». 

دومین سخنران همایش حجت الاسلام شیخ صفاء الخطیب بود. وی ابتدا آیه ی «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَن کَانَ یَرْجُوا اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیراً؛ مطلقاً برای شما در [اقتدا به] رسول خدا سرمشقی نکوست برای آن کس که به خدا و روز واپسین امید دارد و خدا را فراوان یاد می کند» را تلاوت کرد، آن گاه درباره ی مسئولیت و وظیفه ی ویژه و اهمیت آن سخن گفته، اظهار داشت: اگر فرض کنیم که یک بار دیگر رسول خدا به این جهان بیاید چه کارو مسئولیتی را خواهد پذیرفت؟ خدای متعال در پاسخ این پرسش می فرماید: «وَدَاعِیاً إِلَی اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجاً مُّنِیراً؛ و دعوت کننده ی به سوی خدا و چراغ روشنی بخش [هدایت] خواهد بود». 

وی در توضیح این مطلب گفت: رسول خدا قله نشین هر والایی است و قطعاً دعوت به سوی خدا را خواهد گزید و همین امر، از سنگینی مسئولیت مبلّغ حکایت دارد و این که راه و شیوه ی مبلّغ همان راه و شیوه ی پیامبران است. 

آیت الله شیخ عبدالکریم حائری سومین سخنران همایش بود. وی سخنان خود را با روایتی از امام جواد علیه السلام درباره ی امام حسین علیه السلام آغاز کرد که می فرماید: «أول ما جری به القلم علی اللوح قتل الحسین علیه السلام؛ نخستین چیزی که قلم بر لوح نگاشته، ماجرای کشته شدن امام حسین علیه السلام بود». 

وی آن گاه به تبیین وجه تمایز قضیه ی امام حسین علیه السلام و این که نخستین نگاره و ثبت آفرینش بوده و به فرمان خدا ثبت شده است پرداخت. 

سپس درباره ی اهمیت درک و شناخت خطیب از نیازهای جامعه و این که باید همانند رسول خدا صلی الله علیه وآله باشد که در روایت درباره اش آمده است: «طبیب دوار بطبه؛ طبیب که در پی یافتن و درمان بیماران بود» پرسش و پاسخ صورت گرفت و در این گفتگوها بر ضرورت و اهمیت تأسیس مدارس به روز برای آموزش فن خطابه که بتواند در سطح بالا به نیازها پاسخ دهد تأکید شد. 

چهارمین سخنران همایش آیت الله شیخ فاضل الصفّار بود. وی سخنان خود را با این روایت امام صادق علیه السلام آغاز کرد که می فرماید: «العالم حقاً هو الذی ینطق عنه أعماله الصالحة وأوراده الزاکیة وصدقه وتقواه لا لسانه وصولاته ودعواه؛ عالم حقیقی کسی است که اعمال نیک، ورد پاک، گفتار راست و تقوایش ترجمان او باشد، نه زیان [آوری]، هیاهو و ادعایش». 

آن گاه با استناد به این حدیث شریف چهار صفت برای عالم بدین شرح تبیین کرد: 

1. اعمال صالح از او سر زند؛ 

2. وردهایش از بندگی و وابستگی به پروردگارش حکایت داشته باشد؛ 

3. در تعامل با همگان راستگو باشد؛ 

4. از محرمات سخت تقوا پیشه باشد. 

وی افزود: منطوق این حدیث یک شرط اساسی و واجب برای عالم حقیقی را مطابقت عمل و گفتار می داند. 

سخنران بعدی حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین امیری بود که آخرین سخنران همایش بود. با آیه ی «إِنْ أُرِیدُ إِلَّا الْإِصْلاَحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ؛ من قصدی جز اصلاح [جامعه] تا آن جا که بتوانم، ندارم و توفیق من جز به [یاری] خدا نیست. بر او توکل کرده ام و به سوی او باز می گردم» سخن خود را آغاز کرد و منبر رفتن را «هنر و دانش» خواند و یادآوری کرد: این دو لازم و ملزوم یکدیگرند و بدون یکی، آن دیگری تأثیر نداشته و کارآمد نخواهد بود.

وی منبری بدون دانش را به ماهی ای تشبیه کرد که آب نداشته باشد و در نهایت خواهد مرد و افزود: منبری حتماً باید مدارج علمی حوزوی را طی کند و به اجتهاد برسد یا حداقل چند سال در درس خارج حضور داشته باشد.