مردان بدون رفیق؛ بحران تنهایی و انزوا در جامعه معاصر
مردان بدون رفیق؛ بحران تنهایی و انزوا در جامعه معاصر
در روزگار پرمشغله و پرچالش امروز، بسیاری از مردان با انزوای اجتماعی و کاهش روابط دوستانه مواجه شدهاند.
رکود رفاقتها و تنهایی مردانه، پیامدهای گستردهای بر سلامت روان، خانواده و جامعه دارد و این پدیده در کشورهای مختلف و بهویژه در ایران بهطور محسوس دیده میشود.
تحقیقات جامعهشناسان نشان میدهد که تعداد مردانی که حتی یک دوست صمیمی ندارند در سالهای اخیر بهطور چشمگیری افزایش یافته و بسیاری از مردان، ساعات زیادی از زندگی خود را در تنهایی میگذرانند.
فشارهای اقتصادی، اجارهخانه، بدهیها و مسئولیتهای خانوادگی باعث شده است که زمان و انرژی کافی برای رفیقبازی و ارتباطات اجتماعی باقی نماند.
مردان بدون رفیق نهتنها از حمایت عاطفی محروم میشوند، بلکه این تنهایی میتواند روابط خانوادگی آنها را نیز تحت تأثیر قرار دهد و فشار روانی و عاطفی را افزایش دهد.
رکود رفاقتها همچنین به کاهش فعالیتهای اجتماعی و فرهنگی مردان منجر شده و حس تعلق و اعتماد به جامعه را تضعیف میکند.
پژوهشها نشان میدهند که تنهایی طولانیمدت میتواند اثرات جسمانی و روانی جدی ایجاد کند، از جمله افسردگی، اضطراب و بیماریهای قلبی.
در ایران نیز، شرایط اقتصادی و اجتماعی و فشارهای روزمره سبب شده است که مردان بیشتر به تنهایی روی بیاورند و رفاقتهای قدیمی کمرنگ شوند.
توجه به این بحران اجتماعی و بازسازی شبکههای دوستانه میتواند راهکاری موثر برای کاهش تنهایی و افزایش سلامت روان جامعه باشد.
اسلام علوی و روایات اهل بیت علیهم السلام همواره بر اهمیت انتخاب دوست خوب، همراهی و همیاری میان انسان ها تأکید کردهاند.
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودهاند که «دوست خوب همچون نور در تاریکی است».
امیرالمومنین حضرت علی علیهالسلام رابطه دوستانه را سرمایهای گرانبها برای رشد معنوی و اخلاقی انسان دانستهاند.
حفظ روابط سالم، همیاری و همراهی، تنها راه مقابله با انزوای اجتماعی و افزایش تابآوری در برابر مشکلات است.
