آیاتی که امام حسین علیه‌السلام از مدینه تا کربلا و از کربلا تا شام هم با سر بریده تلاوت کردند
آیاتی که امام حسین علیه‌السلام از مدینه تا کربلا و از کربلا تا شام هم با سر بریده تلاوت کردند
امام حسین علیه‌السلام در مسیر حرکت خود از مدینه به کربلا، در لحظات حساس و سخت راه، آیاتی نورانی از قرآن را تلاوت کردند که بیانگر صبر و ایمان عمیق آن حضرت بود.
روایت‌های متعددی نیز وجود دارد که سر مطهر آن حضرت پس از شهادت هم بر نیزه از کربلا تا شام قرآن تلاوت می‌کرد و صدای آیات نورانی از راس مبارک و نورانی آن حجت خدا به گوش می‌رسید.
امام حسین علیه‌السلام در راه مدینه تا کربلا آیاتی از قرآن را تلاوت فرمودند که نشان‌دهنده ایمان و صبر آن حضرت بود.
پس از شهادت نیز، سر مبارکشان بر نیزه در مسیر راه از کربلا تا شام قرآن تلاوت می‌کرد و صدای آیات قرآن از راس آن حجت خدا شنیده می‌شد.
با توجه به منابع تاریخی و حدیثی، امام حسین علیه‌السلام هنگام خروج از مدینه به سمت مکه، در شب یکشنبه بیست و هشتم رجب، آیه‌ای از قرآن را تلاوت کردند که در آن حضرت موسی علیه‌السلام از ترس فرعون مصر از دیارش خارج می‌شود
. این آیه در سوره مؤمن، آیه ۲۷ آمده است:
«فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا یَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»
(موسی از مصر ترسان و نگران بیرون رفت؛ گفت: «پروردگارا مرا از گروه ستمکاران نجات ده.»)
امام حسین علیه‌السلام با خواندن این آیه، خروج خود را به حال حضرت موسی تشبیه کردند که ناچار از ترک خانه و دیار بود، تا نشان دهند که آن حضرت نیز به سبب ظلم زمانه مجبور به ترک مدینه شدند.
این مطلب را منابعی چون کتاب «الثاقب فی المناقب» و «بحار الأنوار» نقل کرده‌اند.
وقتی امام حسین علیه‌السلام به مکه وارد شدند، آیه‌ای از سوره قصص (آیه ۲۲) را خواندند:
«وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْیَنَ قَالَ عَسَىٰ رَبِّی أَن یَهْدِیَنِ سَوَاءَ السَّبِیلِ»
(و چون به سوی مدین رو کرد، گفت: «امید است پروردگارم مرا به راه درست هدایت کند.»)
این تلاوت نشان از توکل و امید امام به هدایت الهی در مسیر پرخطرشان داشت.
در ادامه مسیر به سوی عراق و کربلا، امام علیه‌السلام در مواجهه با مقاومت و تهدیدها، آیات دیگری همچون آیه ۱۶ از سوره آل عمران را قرائت کردند:
«لِیَ عَمَلِی وَلَکُمْ عَمَلُکُمْ أَنْتُمْ بَرِیءُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَأَنَا بَرِیءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ»
(عمل من برای من است و عمل شما برای شما؛ شما از آنچه من می‌کنم بیزارید و من نیز از آنچه شما انجام می‌دهید.)
این آیه نشانگر جدایی مسیر حق و باطل و تأکید بر مسئولیت فردی است.
خبر شهادت یاران وفادار امام از جمله مسلم بن عقیل و هانی که به ایشان رسید، با اشک و خواندن آیه‌ای از سوره احزاب (آیه ۲۳) پاسخ دادند:
«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»
(در میان مؤمنان مردانی هستند که بر سر عهد خود با خدا صادقانه ایستاده‌اند؛ برخی پیمان خود را به پایان رسانده‌اند و برخی همچنان انتظار می‌کشند.)
یکی از مراجع تاریخی چون ابن شهرآشوب در کتاب مناقب نقل می‌کند که پس از شهادت امام، سر مطهر ایشان بر نیزه رفت و صدای قرآن از آن شنیده می‌شد.
صدای تلاوت سوره کهف، به ویژه آیه «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَالرَّقِیمِ کَانُوا مِنْ آیاتِنَا عَجَبًا» (سوره کهف، آیه ۹)، از زبان سر مطهر امام شنیده شده است.
همچنین در برخی منابع نوشته شده که در دمشق صدای «لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ» از سر نیزه بلند بود که نشان از استمرار روح مقاومت و ایمان در دل دشمنان داشت.
در روایتی آمده است که هنگامی که سر امام حسین علیه‌السلام را از درختی آویزان کردند، از آن سر، صدای خواندن آیه‌ی 22 سوره شعرا شنیده شد:
و سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مِنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ
و آن کسانی که ستم کردند خواهند دانست که به چه بازگشتی بازمی‌گردند.
این روایات، گواهی روشن بر روح معنوی والای امام حسین علیه‌السلام است که نه تنها در حیات، بلکه پس از شهادت نیز پیام حق و عدالت را با صدای قرآن ترویج داد.
منابع مورد استفاده در این گزارش شامل «الثاقب فی المناقب» ابن حمزه طوسی، «بحار الأنوار» علامه مجلسی، «تاریخ مدینه دمشق» ابن‌عساکر، و کتاب «مناقب» ابن شهرآشوب است.
