لحظات پایانی خدمت؛ لحظات دلتنگی اما رضایت خادمان موکب‌ها
لحظات پایانی خدمت؛ لحظات دلتنگی اما رضایت خادمان موکب‌ها
با پایان روزهای اربعین، نجف و کربلا آرام می‌گیرند و خادمان موکب‌ها که روزها و شب‌ها با جان و دل خدمت کردند، اکنون بساط خدمت را جمع می‌کنند.
این لحظات آمیخته‌ای از رضایت و حسرت، دلتنگی و امید برای دیدار دوباره است.
پس از سپری شدن روزهای پرشور اربعین، مسیرهای نجف و کربلا کم‌کم خلوت می‌شوند و رنگی دیگر به خود می‌گیرند.
خادمان موکب‌ها که روزها و شب‌ها با همه توان و اخلاص در خدمت زائران بودند، اکنون مشغول جمع‌آوری دیگ‌ها، پرچم‌ها و تجهیزات خود هستند.
دستانی که دیروز نان، آب و محبت به زائر می‌رساند، امروز با آهی پنهان، بساط خدمت را برمی‌چینند و خاطرات روزهای پرشور را در دل مرور می‌کنند.
در گوشه‌وکنار، چهره‌هایی دیده می‌شود که اشک بر گونه‌شان لغزان است؛ نه از خستگی، بلکه از غم شیرینی که پایان مهمانی امام حسین علیه‌السلام در دلشان گذاشته است.
نگاه‌ها گاه به گنبد و بارگاه افتاده و گاه به مسیرهای خالی از زائران، و زمزمه‌ای در دل تکرار می‌شود: «یا لیتنا ندركها فی العام القادم…»
برای خادمان، پایان اربعین نه پایان خدمت، بلکه آغاز دلتنگی است.
دل‌هایی که هنوز در تردید لطیفی می‌تپند: آیا سال آینده باز هم توفیق خواهند داشت تا جامه خدمت بپوشند و در این کاروان عاشقان سهمی داشته باشند؟
همین پرسش، اشک‌ها را گرم‌تر و دعاها را صمیمی‌تر می‌کند.
این لحظات، ترکیبی است از رضایت و حسرت؛ رضایتی از اینکه امانت خدمت تا آخرین لحظه پاس داشته شد و حسرتی از گذر سریع روزهای آسمانی.
خادمان با هر قدمی که مسیر را ترک می‌کنند، خاطره‌ای از لبخند زائران، صلوات‌ها و لحظات معنوی را با خود به خانه می‌برند.
امسال نیز همچون سال‌های گذشته، موکب‌ها با مدیریت هوشمند، هماهنگی داوطلبان و ارائه خدمات رفاهی و درمانی، تجربه‌ای منحصر به فرد برای زائران فراهم کردند.
اما حالا که مسیرها آرام گرفته‌اند، خادمان با دل‌های پر از محبت، خود را برای اربعینی دیگر آماده می‌کنند.
این پایان، تنها آغاز چشم‌انتظاری است؛ امید به دیداری دوباره، در خدمتی دیگر و در دریای بی‌پایان محبت امام حسین علیه‌السلام.
دل‌های خادمان، با دعا و اشک، به سال آینده چشم دوخته و وعده دیدار دوباره را با خود دارند.
پایان اربعین، لحظه‌ای است که همدلی، اخلاص و عشق به خدمت نمایان می‌شود.
زمانی که خادمان با رضایت و دلتنگی، مسیر را ترک می‌کنند و تجربه‌ای معنوی و انسانی را با خود به همراه می‌برند، تا در سال‌های آینده بار دیگر در کاروان عشق حضور یابند.
