گواهی عالم اهل تسنن در قرن ششم بر زیارت اربعین و بازگشت سر مطهر امام حسین علیه السلام
گواهی عالم اهل تسنن در قرن ششم بر زیارت اربعین و بازگشت سر مطهر امام حسین علیه السلام
یک عالم برجسته اهل تسنن در قرن ششم و هفتم هجری در کتاب خود، به صراحت از شهرت زیارت اربعین در میان امامیه و بازگشت سر مطهر امام حسین علیه السلام به کربلا پس از چهل روز یاد کرده است.
زیارت اربعین، به عنوان یکی از شاخصه‌های مهم فرهنگ عاشورا، نه تنها در منابع شیعی بلکه در متون کهن اهل‌تسنن نیز بازتاب یافته است.
«العَلَمُ المَشهور فی فَوائِدِ فَضلِ الأیّامِ وَالشُّهورِ» تألیف ابوالخطاب بن دحیة کلبی، عالم اهل‌تسنن قرن ششم و هفتم هجری قمری، از جمله این منابع معتبر تاریخی است.
این کتاب که به بیان فضیلت‌ها و اعمال ایام ماه‌های قمری می‌پردازد، در فصل محرّم (جلد اول، صفحه ۲۰۱) شرحی از مقتل امام حسین علیه السلام و ماجرای اسارت اهل‌بیت علیهم السلام در شام ارائه کرده است.
برجسته‌ترین نکته این اثر، اشاره مستقیم به آیین زیارت اربعین و شهرت آن در میان امامیه است.
ابوالخطاب بن دحیه در بخشی از کتاب خود (العلم المشهور، جلد ۱، صفحه ۲۱۵) می‌نویسد: «در کتب امامیه خوانده‌ام که سر مطهر امام حسین علیه السلام پس از چهل روز از شهادت به بدن شریفش در کربلا بازگردانده شد و این روز چهلم، روزی مشهور نزد امامیه است که زیارت در آن را «زیارت اربعین» می‌نامند.»
این تصریح، نشان می‌دهد که زیارت اربعین نه تنها از دیرباز در میان شیعیان شناخته‌شده بوده، بلکه در آثار علمی اهل‌تسنن نیز به عنوان یک سنت معتبر و رایج ثبت شده است.
چنین شواهدی ارزش ویژه‌ای دارند، زیرا ضمن تأیید تاریخی این مراسم، آن را از دایره اتهام «بدعت» که گاه از سوی مخالفان مطرح می‌شود، خارج می‌کنند.
وجود این گواهی تاریخی از قرن ششم، پیوستگی آیین زیارت اربعین را از واقعه عاشورا تا امروز به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که این روز همواره جایگاهی ویژه در حافظه دینی مسلمانان داشته است.
زیارت اربعین، همچنان که در قرون گذشته میان پیروان اهل‌بیت علیهم السلام جایگاه رفیعی داشته، امروز نیز میلیون‌ها عاشق حسینی را از نقاط مختلف جهان در مسیر کربلا گرد هم می‌آورد.
میراثی معنوی که نه محدود به مرزهای جغرافیایی و نه وابسته به شرایط سیاسی است.
