اعلام آغاز موسم عزا و ماتم از حرم حسینی با تعویض پرچم سرخ گنبد به پرچم سیاه

پرچم سرخ گنبد حرم مطهر حضرت سیدالشهدا و حضرت ابوالفضل العباس سلام الله علیهما همه ساله طی مراسمی باشکوه با حضور گسترده ی زائران عاشق و دلباخته، تعویض ، و پرچم سیاه جایگزین آن می شود.

هدف از انجام این سنت که سال های متمادی و نسل به نسل با نزدیک شدن ماه محرم همه ساله انجام می شود این است که همه ی دنیا بداند موسم اندوه و عزای حضرت سیدالشهدا علیه السلام آغاز شده و نخستین جایی که این اندوه و ماتم را اعلام می‌کند، حرم امام حسین علیه السلام است.

دوباره بوی محرم به مشام می رسد و پرچم های‌ سیاه که یادآور غم و عزای آن مظلوم عالم است در جای جای این کره خاکی بر افراشته می شود ، نام حسین ورد زبان عاشقان او در سر تا سر گیتی می شود و داستان مظلومیت و غربت او و یارانش در همه جای عالم نُقل محافل می گردد.

اما نخستین مکانی که با برافراشته شدن پرچم سیاه به دنیا اعلام می کند که دوباره موسم ماتم آن سرور آزادگان فرا رسیده سرزمین کربلا و گنبد و صحن و سرای خود آن حضرت است.

پرچم سرخ حسین جای خود را به پرچم سیاه می دهد و علاوه بر آن در جای جای حرم اباعبدالله الحسین و ابوالفضل العباس سلام الله علیهما و بین الحرمین و بلکه تمامی شهر مقدس کربلا، پرچم های سیاه عزا افراشته می گردد.

زائران حسینی از طریق مانیتورهای موجود در صحن های مطهر و بین الحرمین به صورت زنده بیننده ى تعویض پرچم‌های گنبد امام حسین و حضرت ابواالفضل العباس بوده و با صدای بلند، شعار لبیک یا حسین سر داده و با آرمان های آن حضرت تجدید بیعت می نمایند.

پرچم امام حسین در سایر ماه های سال به غیر از محرم و صفر به رنگ سرخ است تا نشان دهنده این موضوع باشد که خون آن امام هرگز فراموش و پایمال نخواهد شد.

از سوی دیگر رنگ سرخ بیدار کننده ى همه عاشقان و دلباختگان آن حضرت می‌باشد تا بدانند امامشان چگونه و با چه مظلومیتی به شهادت رسیده و همانند آن حضرت همیشه آماده ى جانفشانی در راه خدا باشند.

این پرچم زیبای امام حسین به رنگ سرخ است تا نشانگر آن باشد که از زمان شهادت آن حضرت تا به امروز، ما همچنان منتقم خون آن امام لب تشنه بوده و هستیم و این امر تا ظهور امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف که منتقم اصلی خون آن بزرگوار است ادامه خواهد داشت.

محرم و عاشورا که یادآور موسم ماتم حسینی است، چه قصه ها در دل دارد ، قصه ی اباالفضل العباس ، قاسم جوان رشید ، رقيه طفل سه ساله ، علی اکبر و علی اصغر و حضرت زینب و ده ها قصه ای که هر یک خود کتاب مفصلی از فداکاری و ایثار و درس است.

قصه ای پر از غُصه و ماتم ، قصه ی عاشورا، روزی که امام حسین علیه السلام با یاران با وفایش برای احیای دین جدش در خون خود غلطید ، و اینک قرن های متمادی ، عزادارانش سوگوار این ماتم هستند و یادش را زنده تر از همیشه نگاه می دارند.

و باز محرمی دیگر از راه می رسد و غم عالم در دل تمام عاشقان حسین خانه می کند، آن امامی که خود و اهل بیت و بهترین یارانش را فدای دین خدا نمود تا ثمره خون او ماندگار شدن دین جدش باشد.

کربلا خاطره مصاف ناجوانمردانه دشمنان اهل بیت با خاندان پیامبر است که قدر او را نشناختند و به جای یاری او ، جانش را ستاندند ، و حتی پس از شهادتش ، به اهل حرم و اطفال و خانواده اش هم رحم نکرده و آنان را به اسیری بردند.

از کدام غم و مصیبت کربلا می توان گفت ، از علی اصغر که دشمنان سنگدل بر تشنگی او رحم نکرده و با تیری سه شعبه بر گلویش زدند ، و جویباری از خون جاری ساختند یا از سکینه که هجر پدر را طاقت نیاورد و هنگام وداع به پدر گفت ای پدر می دانم اگر بروی دیگر بر نمی گردی ، و آن گاه که پدر را مصمم بر کارزار دید از پدر خواست پس ای پدر ما را به حرم جدمان مدینه بازگردان ، یا از وداع حسین با جوان رعنا و جگر گوشه اش علی اکبر که شبیه ترین خلق خدا به پیامبر اکرم بود یا از به خون غلطیدن یادگار برادرش قاسم و یا آن هنگام که عباس از بردن آب برای اطفال حرم ناامید شد یا از زینبی که این همه بار مصیبت تمامی این ماتم ها را به دوش کشید اما استوار ماند.

عاشورا قصه ی غمباری است که مشتاقان اباعبدالله الحسین عليه السلام را همه ساله به سوی خود می خواند، قصه ای که تکرار تاریخ هم ، غبار فراموشی بر آن نمی نشاند و با ورق زدن هر صفحه از این کتاب، گوهر اشک ما را دوباره در چشمان ما تازه تر می نماید، قصه ای که با شنیدنش، دل هایمان پر از درد و الم می شود.

باشد که با خواندن و ورق زدن این کتاب پرمعنا، حسین را بشناسیم و درس های‌ عاشورا را آموخته، در حفظ دین و پاس داشتن ارزش هایش محکم و استوار باشیم.