سالروز وفات علی بن جعفر؛ امامزاده ای فروتن و راوی راستین اهل‌بیت
بیست‌وهفتم ذی‌حجه یادآور وفات حضرت علی بن جعفر علیه السلام ملقب به العُرَیضی، فرزند کوچکتر امام صادق علیه السلام است.
عالمی ربانی، راوی برجسته و شخصیتی که با تواضع مثال‌زدنی، عمر خود را وقف نشر معارف اهل‌بیت علیهم السلام کرد.
در روز بیست‌وهفتم ذی‌حجه سال 210 هجری قمری، حضرت علی بن جعفر علیه السلام، فرزند امام جعفر صادق علیه السلام، پس از سال‌ها خدمت به دین و ترویج معارف اهل‌بیت علیهم السلام، در شهر مقدس قم چشم از جهان فروبست.
ایشان یکی از چهره‌های درخشان خاندان عصمت و طهارت و از راویان مورد اعتماد و معتبر در تاریخ تشیع است.
به نقل از کتاب‌های رجالی و منابع حدیثی، علی بن جعفر محضر چهار امام بزرگوار، یعنی امام صادق، امام کاظم، امام رضا و امام جواد علیهم السلام را درک کرد.
آثار حدیثی او همچون «مسائل علی بن جعفر»، «الحلال و الحرام» و «المناسك» هنوز هم در میان منابع ارزشمند فقهی شیعه جایگاه دارد.
یکی از نقاط برجسته شخصیت این عالم وارسته، معرفت عمیق او به مقام امامت بود.
بنا به روایت محمد بن حسن عمار، علی بن جعفر در مسجدالنبی با دیدن امام جواد، بی‌درنگ بدون کفش و ردا به استقبال آن حضرت رفت و دست آن امام را بوسید.
وقتی اطرافیان او را به خاطر این رفتار مورد پرسش قرار دادند، گفت: «خدای متعال این جوان را شایسته امامت قرار داده، نه من را با این محاسن سفید. پس من بنده او هستم.»
ایشان پس از مهاجرت از مدینه، مدتی در کوفه و سپس در قم سکونت گزید و در همان‌جا وفات یافت.
مرقد مطهر ایشان در انتهای خیابان چهارمردان قم، مقابل قبرستان باغ بهشت (معروف به دربهشت) قرار دارد و زیارتگاه عاشقان اهل‌بیت علیهم السلام است.
به گزارش منابع تاریخی، دو مکان دیگر نیز به عنوان مدفن منسوب به ایشان شناخته شده‌اند: یکی در روستای عُرَیض، در نزدیکی مدینه، محل زندگی اولیه ایشان، و دیگری در خارج شهر سمنان که در میان مردم محلی مورد احترام است.
مسعودی در کتاب خود، سال وفات آن حضرت را 233 هجری و سن ایشان را 72 سال ثبت کرده است.
