بیست‌وچهارم ذی‌الحجه؛ روز خاتم بخشی و نزول آیه ولایت و اعلام امامت حضرت علی علیه‌السلام
بیست‌وچهارم ذی‌الحجه، روزی ماندگار در تاریخ اسلام است.
روزی که آیه ولایت نازل شد و آسمان وحی با صدای جبرئیل، خبر از امامت و ولایت بلافصل امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام داد.
آیه‌ای که جایگاه حقیقی امیرالمومنین را به فرمان خدا برای همیشه تثبیت کرد.
بیست و چهارم ذی‌الحجه روزی سرنوشت‌ساز در تاریخ اسلام است.
روزی که با نزول آیه 55 سوره مائده، ولایت و امامت حضرت علی علیه‌السلام به فرمان مستقیم الهی اعلام شد.
در این آیه آمده است: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ».
«سرپرست و ولی شما تنها خدای متعال و پیامبر او و کسانی هستند که ایمان آورده اند، همان کسانی که نماز را برپا می دارند و در حال رکوع زکات می پردازند».
شأن نزول این آیه در منابع شیعه و اهل تسنن، به ماجرای معروف «خاتم‌بخشی» حضرت علی علیه‌السلام در حال رکوع بازمی‌گردد.
طبق روایت ابوذر غفاری که در تفاسیر متعددی از جمله تفسیر طبری، تفسیر فخر رازی و تفسیر ثعلبی نیز آمده، وقتی فقیری در مسجد پیامبر خدا درخواست کمک کردند، حضرت علی علیه‌السلام که در حال رکوع بودند، انگشتر خود را به او بخشیدند.
پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با مشاهده این صحنه، دست به دعا برداشتند و بلافاصله جبرئیل نازل شد و آیه ولایت را بر پیامبر خدا خواند.
این آیه به وضوح می‌گوید که ولایت مؤمنان، تنها در اختیار خدا، پیامبر او و کسی است که در حال رکوع زکات می‌دهد، و این مصداق، تنها بر حضرت علی علیه‌السلام صدق می‌کند.
بزرگان اهل تسنن مانند زمخشری، بیضاوی و سیوطی نیز این حقیقت را در تفاسیر خود تصریح کرده‌اند.
نزول آیه ولایت در روز بیست و چهارم ذی‌الحجه، بشارتی الهی برای مؤمنان و حجتی آشکار برای اثبات امامت حضزت علی علیه‌السلام است.
این روز، نقطه‌عطفی است در تاریخ ولایت، و دلیلی روشن بر آنکه امامت و جانشینی پیامبر، نه با شورا، بلکه با وحی الهی مشخص شده است.
