خورشید امامت در شب تیره عباسیان؛ زندگی و شهادت امام جواد علیه السلام

در سی‌ام ذی‌القعده، یاد شهادت امام جواد علیه السلام فرصتی است برای بازخوانی جایگاه علمی و مظلومیت امامی که در خردسالی، سنگینی هدایت امت را بر دوش گرفتند و در جوانی، قربانی توطئه‌های دربار عباسی شدند.

امام جواد علیه السلام در سال 195 هجری در مدینه به دنیا آمدند.

آن حضرت نخستین امامی بودند که در خردسالی، یعنی در هشت‌سالگی، پس از شهادت پدرشان، امام رضا علیه السلام، به امامت رسیدند.

رخدادی که با واکنش‌هایی همراه شد اما به‌زودی دانش، حکمت و توان علمی امام جواد علیه السلام در مناظره‌های عمومی با دانشمندان و متکلمان دربار، معجزه امامت در کودکی را برای همگان آشکار ساخت.

این پدیده در تاریخ اسلام نشان داد که امامت، مقامی الهی است و محدود به سن و سال نیست.

مأمون عباسی که از نفوذ روزافزون امام جواد علیه السلام بیم داشت، دختر خود ام‌الفضل را به ازدواج حضرت درآورد تا آن حضرت را در حصار نظارت درباری قرار دهد.

با این حال، نه مراقبت‌های درباری و نه تنگناهای سیاسی، مانع از نشر معارف اسلامی نشد.

در مکتب علمی امام جواد علیه السلام، هرچند به دلیل فشار حکومت، تنها حدود 110 راوی شناخته شده‌اند، اما همین تعداد اندک، از برجسته‌ترین عالمان عصر بودند.

امام نهم، در سال 220 هجری قمری به دعوت معتصم عباسی از مدینه به بغداد رفتند.

طبق نقل منابع تاریخی، همسرش ام‌الفضل که تحت تأثیر تحریکات درباری قرار گرفته بود، با خوراندن انگور آغشته به سم، در قتل امام نقش ایفا کرد.

حضرت امام جواد علیه السلام پس از تحمل رنجی شدید، در 25 سالگی به شهادت رسیدند و پیکر مطهر آن امام بزرگوار در کنار جد گرامی شان امام کاظم علیه السلام در کاظمین به خاک سپرده شد.

یاد این امام بزرگ، به‌ویژه در روز شهادت آن حضرت، یادآور پیوند علم، مظلومیت و هدایت الهی در مسیر پررنج اهل‌بیت علیهم السلام است؛ مسیری که با خون و حکمت، چراغ راه مسلمانان شد.