در حالی که وزارت بهداشت ایران از مرگ هفت دانشجوی علوم پزشکی در سال گذشته بر اثر خودکشی خبر می‌دهد، شواهد و گزارش‌های گذشته نشان می‌دهند این آمار تنها نوک کوه یخی از بحرانی پنهان است.
بحرانی که هم دانشجویان را می‌فرساید و هم پزشکان جوان را به خروج از کشور یا ترک حرفه درمان وادار کرده است.
بر اساس اعلام رسمی معاون فرهنگی و دانشجویی وزارت بهداشت ایران، در سال گذشته هفت نفر از دانشجویان دانشگاه‌های علوم پزشکی بر اثر خودکشی جان باخته‌اند.
همچنین 84 دانشجو اقدام به خودکشی داشتند که نافرجام بوده و 1046 نفر نیز افکار خودکشی را تجربه کرده‌اند.
این آمار هولناک، بازتاب بحران سلامت روان در میان دانشجویانی است که قرار است حافظان سلامت جامعه باشند.
فشارهای آموزشی شدید، کشیک‌های طاقت‌فرسا، بی‌خوابی مزمن، نگرانی‌های شغلی و معیشتی و نبود پشتیبانی روانی مؤثر، تنها بخشی از دلایل این وضعیت هستند.
رزیدنت‌هایی که در سال‌های گذشته در شیراز، اهواز، تهران و تبریز جان باختند، یادآور این حقیقت تلخ‌اند که فرسودگی روانی در پزشکی، محدود به دانشجویان نیست.
علاوه بر آن، پدیده مهاجرت گسترده پزشکان نیز به همین بحران گره خورده است.
به گزارش سازمان نظام پزشکی، هزاران پزشک در سال‌های اخیر برای ترک کشور اقدام کرده‌اند.
بسیاری دیگر نیز در مشاغل غیرمرتبط همچون رانندگی، فروشندگی یا کارهای آزاد فعالیت می‌کنند؛ چرا که به آینده کاری خود امیدی ندارند.
رسانه‌هایی چون ایرنا و روزنامه شرق بارها در گزارش‌های خود هشدار داده‌اند که تداوم این روند، نظام درمانی کشور را تهدید خواهد کرد.
کارشناسان بر این باورند که بازگشت به معنویت، توجه به سلامت روان، اصلاح ساختار آموزش پزشکی، کاهش فشارهای غیرضروری، و افزایش کرامت انسانی دانشجویان و پزشکان می‌تواند راهی برای بازگرداندن آرامش به بدنه درمان کشور باشد.
امروز، شنیدن صدای دانشجویان و پزشکان جوان ایرانی، نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی برای بقای نظام سلامت ایران است.
