تشیع در ژاپن؛ تاریخی فراموش‌شده با آینده‌ای امیدبخش
تاریخ تشیع در ژاپن، نه‌تنها محدود به مهاجرت‌های قرن اخیر نیست، بلکه ریشه‌هایی عمیق و ناشناخته در قرون نخستین اسلام دارد.
حقیقتی که امروز با تلاش علمای ژاپنی و مسلمانان مهاجر، بار دیگر در این سرزمین زنده شده است.
تشیع در ژاپن پیشینه‌ای چند قرنی دارد که برخلاف تصور عمومی، تنها به مهاجران دهه‌های اخیر محدود نمی‌شود.
برخی پژوهشگران، از جمله مرحوم «محمد قائم ساوادا صفا» بر این باورند که گروهی از شیعیان، برای رهایی از ظلم بنی‌امیه، از راه دریا به جنوب چین و سپس به ژاپن مهاجرت کردند و در منطقه «ماتاگی» ساکن شدند؛ واژه‌ای که از کلمه عربی «متقی» گرفته شده است.
از شواهد جالب‌توجه، وجود پنج کوه مقدس در پارک ملی نیکو است که به گفته ساوادا صفا، نماد «پنج تن آل عبا» هستند؛ نشانه‌ای از پیوند عمیق تشیع با تاریخ فرهنگی ژاپن.
با این حال، بخش عمده مسلمانان امروزی ژاپن را مهاجرانی از کشورهای اسلامی چون ایران، عراق، اندونزی، پاکستان و مصر تشکیل می‌دهند.
تنها حدود ده درصد از مسلمانان ژاپن، بومی این کشورند که بسیاری از آنان پس از تحقیقات دینی، تشیع را پذیرفته‌اند.
در دهه‌های اخیر، فعالیت شیعه‌شناسان ژاپنی مانند «شیخ ابراهیم ساوادا» و «توشیهیکو ایزوتسو»، نقش مهمی در بازتعریف جایگاه تشیع در این کشور ایفا کرده است.
ترجمه قرآن، نهج‌البلاغه، و آثار علمای اسلامی به زبان ژاپنی، راه را برای گسترش شناخت اهل‌بیت علیهم السلام در میان مردم این سرزمین هموار ساخته است.
امروز، با وجود محدودیت‌های جمعیتی، حضور مراکز اسلامی، حسینیه‌ها و نسل جدیدی از پژوهشگران ژاپنی نویدبخش آینده‌ای روشن برای تشیع در سرزمین آفتاب تابان است.
