در روز شهادت امام جعفر صادق علیه‌السلام، همزمان با پخش کلیپی از لعن خلیفه اول توسط یک جوان در شبکه یک، رسانه‌ی رسمی ایران در چرخشی آشکار، حدیثی ساختگی از همان امام را برای دلجویی از اهل تسنن منتشر کرد.
این اقدام، واکنش‌های گسترده‌ای را در میان علمای شیعه و فعالان مذهبی برانگیخت.
در روزی که برای شیعیان، روز سوگواری و بزرگداشت مقام علمی و معنوی امام جعفر صادق علیه‌السلام بود، شبکه یک صداوسیمای ایران کلیپی از یک جوان منتشر کرد که در آن خلیفه اول را به‌صراحت لعن می‌کرد.
پخش این ویدیو در تلویزیون رسمی کشور، واکنش‌های فوری مقامات حکومتی را در پی داشت.
مقاماتی همچون پیمان جبلی و برخی مسئولان فرهنگی با انتشار توییت‌هایی، از اهل تسنن دلجویی کردند و خواستار برخورد با عوامل پخش این اشعار شدند.
اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد.
در اقدامی جنجالی، صداوسیمای حکومتی ایران با دعوت از یک روحانی اهل تسنن، حدیثی را به امام جعفر صادق علیه‌السلام نسبت داد که در آن آمده بود: «هر کس به ابوبکر و عمر ناسزا بگوید، من از او بیزارم.»
این جمله که به عنوان حدیث در قاب رسانه رسمی پخش شد، نه تنها هیچ‌گونه سندیتی در منابع معتبر شیعی ندارد، بلکه سابقه‌ای در کتب حدیثی شیعه نیز برای آن یافت نمی‌شود.
این روایت‌سازی ساختگی با واکنش شدید کاربران شبکه‌های اجتماعی و چهره‌های مذهبی مواجه شد.
کانال‌های برائتی مانند «امت برائت» و «میثاق علوی»، این اقدام را تحریف دین برای جلب رضایت سیاسی خواندند.
یکی از کاربران نوشت: «جعل حدیث برای وحدت، یعنی فروختن دین به پای سیاست.»
عده‌ای دیگر هشدار دادند: وحدتی که با دروغ و تحریف به‌دست آید، پایدار نمی‌ماند.
برخی از افراد ولایتی و برائتی غیرحکومتی هم نوشتند: جعل روایت از امامان معصوم، نه‌تنها توهین به جایگاه معصومین علیهم السلام است، بلکه باعث بی‌اعتمادی دینی و تفرقه بیشتر خواهد شد.
بر اساس اعتقاد چهره های برجسته مذهبی و دسته جات و هیئات و تشکل های دینی غیرحکومتی، این حادثه بار دیگر نشان داد که ابزار شدن دین در خدمت سیاست، نه‌تنها موجب وحدت نمی شود، بلکه اصول اعتقادی را تضعیف و جایگاه رسانه ملی را زیر سؤال می‌برد.
برخی از ولایتی های حقیقی در این رابطه گفته اند: ای کاش از ابتدا، به جای شعار وحدت که طی دهه‌ها ثابت شده نه ریشه در واقعیت‌های اجتماعی دارد و نه به نتایجی ملموس منجر شده، از گفتمان عقلانی و قابل تحقق «همزیستی مسالمت‌آمیز» بهره گرفته می‌شد؛ گفتمانی برگرفته از تعالیم اسلام ناب علوی، که نه بر انکار حقایق تاریخی استوار است و نه بر تحریف عقاید، بلکه بر کرامت ذاتی همه انسان‌ها تأکید دارد؛ انسانی فارغ از دین، مذهب، قومیت یا نژاد.
اسلام علوی به ما می‌آموزد که حفظ حرمت انسان‌ها و رعایت انصاف و عدالت، حتی با مخالفان فکری و اعتقادی، اولویتی برتر از تظاهر به وحدتِ بی‌پایه و اساس دارد.
شاید اگر این رویکرد جایگزین سیاست‌زدگی در دین می‌شد، امروز نه شاهد جعل حدیث بودیم، نه تحقیر عقلانیت دینی، و نه تضعیف اعتماد جامعه به رسانه‌ای که باید صدای حقیقت باشد، نه ابزار مصلحت.
