در شرایط بحرانی ناشی از محدودیت‌های شدید طالبان در افغانستان، دختران و زنان افغانستانی به دلیل فشارهای روانی فزاینده، به طور گسترده‌ای به مصرف داروهای ضدافسردگی و خواب‌آور روی آورده‌اند.
این داروها به عنوان تنها پناهگاه برای کاهش اضطراب و بی‌خوابی در شرایطی که آزادی‌های فردی و اجتماعی محدود شده، عمل می‌کنند.
پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، محدودیت‌های شدید برای زنان و دختران اعمال شد که زندگی روزمره آن‌ها را تحت تأثیر قرار داد.
بسیاری از این زنان و دختران به دلیل محرومیت از تحصیل، اشتغال و آزادی‌های اولیه، دچار افسردگی و اضطراب شده‌اند.
به گفته منابع محلی، مصرف داروهای ضدافسردگی و خواب‌آور در میان این گروه به‌طور گسترده‌ای در حال افزایش است.
داروهایی مانند تریمیپرامین، کلونازپام و دیازپام که به راحتی در داروخانه‌ها قابل دسترس هستند، برای بسیاری از زنان و دختران افغانستانی به آخرین راه برای تسکین اضطراب و بی‌خوابی تبدیل شده‌اند.
هزینه‌های بالای درمان و معاینه پزشک، به‌ویژه در شرایط اقتصادی نابسامان، مانع از مراجعه بسیاری از زنان به مراکز درمانی می‌شود.
این وضعیت منجر به مصرف داروهای بدون نسخه در میان آن‌ها شده است.
همچنین، ترس از پیامدهای اجتماعی و گمانه‌زنی‌های منفی در خانواده‌ها باعث شده که بسیاری از دختران نتوانند مشکلات روانی خود را با دیگران مطرح کنند.
در این شرایط، دارو تنها گزینه‌ای است که به‌طور موقت به این زنان آرامش می‌دهد، اما مصرف مداوم آن‌ها عواقب جدی جسمانی و روانی به‌همراه دارد.
