فشار طالبان علیه خبرنگاران و رسانه‌ها در افغانستان
سازمان خبرنگاران بدون مرز ضمن نگرانی از توقف فعالیت رادیو بِیگُم، گفته آزادی بیان در افغانستان تحت سلطه طالبان با گذشت هر روز محوتر می‌شود.
بر اساس گزارش این سازمان حامی خبرنگاران، حداقل در یک سال اخیر، 12 رسانه تعطیل شده و 140 خبرنگار نیز از سوی طالبان بازداشت شده اند.
در افغانستانِ امروز، جایی که آزادی بیان هر روز بیش از پیش به رویایی دور دست بدل می‌شود، سانسور رسانه‌ها و فشار بر خبرنگاران به یکی از سیاست‌های ثابت حکومت طالبان تبدیل شده است.
این روند نگران کننده، واکنش‌های بین‌المللی و نهادهای مدافع حقوق خبرنگاران را برانگیخته است.
سازمان خبرنگاران بدون مرز، به تازگی با انتشار بیانیه‌ای، به تعطیلی اجباری رادیو بیگم و بازداشت کارمندان این رسانه واکنش نشان داده است.
این نهاد بین‌المللی تأکید کرده که طی یک سال گذشته، دست‌کم 12 رسانه در افغانستان تعطیل شده و 140 خبرنگار بازداشت شده اند.
این آمار، تصویری تاریک از فضای رسانه‌ای افغانستان ترسیم می‌کند؛ فضایی که روزی پررونق و آزاد بود و اکنون زیر چکمه‌های سانسور و سرکوب نفس می‌کشد.
رادیو بیگم، یکی از معدود رسانه‌هایی بود که به‌ویژه به مسائل زنان و حقوق آن‌ها می‌پرداخت.
تعطیلی این رسانه نه تنها ضربه‌ای سنگین به آزادی بیان است، بلکه نشان‌دهنده تلاش سیستماتیک طالبان برای خاموش کردن صدای زنان در جامعه‌ای است که زنانش سال‌ها برای به دست آوردن حقوق اولیه‌شان مبارزه کرده اند.
سازمان خبرنگاران بدون مرز در بیانیه‌اش از این اقدام به عنوان “حمله‌ای آشکار به آزادی رسانه‌ها و حقوق زنان” یاد کرده و خواستار آزادی فوری کارمندان بازداشت شده رادیو بیگم شده است.
در همین حال، ریچارد بنت، نماینده ویژه سازمان ملل متحد در امور افغانستان، نیز با انتشار بیانیه‌ای جداگانه، خواستار رهایی کارمندان رادیو بیگم و توقف فشار بر رسانه‌ها شده است.
او تأکید کرده که آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات، از پایه‌های دموکراسی و حقوق بشر است و نقض این حقوق، آینده افغانستان را بیش از پیش تیره و تار خواهد کرد.
اما در افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان، این بیانیه‌ها و درخواست‌ها گویی به گوش‌های بسته می‌رسند.
حکومت طالبان، با تکیه بر تفسیرهای سخت‌گیرانه و یک‌سویه از قوانین اسلامی، هر گونه صدای مخالف را سرکوب می‌کند و فضای رسانه‌ای را به محیطی خفقان آور تبدیل کرده است.
خبرنگاران، این قلم به‌دستان آزادی، یا مجبور به سکوت شده اند یا کشور را ترک کرده اند. آن‌هایی که مانده اند، هر روز با ترس از بازداشت، شکنجه و حتی مرگ زندگی می‌کنند.
