طالبان بار دیگر با تهدید و اجبار، شیعیان بامیان را به خیابان‌ها کشاندند تا در تظاهراتی فرمایشی، وفاداری خود را به رهبر این گروه نشان دهند. این تظاهرات اجباری در حمایت از رهبر طالبان و علیه دادگاه کیفری بین‌المللی راه اندازی شده بود.
بامیان، شهری که در دل کوه‌های سرفراز بابا و هزارستان پناه گرفته، این روزها باری سنگین‌تر از همیشه بر دوش دارد.
طالبان؛ حکومتی که شعار دین سر می‌دهند اما سرشار از تاریکی است، این بار شیعیان ساکن بامیان را مجبور به تظاهراتی ساخت که از آنِ دل‌های شان نبود.
روز شنبه 6 بهمن، مردان و زنانی که در خیابان‌ها شعارهایی در حمایت از رهبری طالبان سر دادند، در واقع نه برای باور، که برای بقای خود آمده بودند.
یکی از شاهدان عینی، زنی که با صورت پوشیده در تجمع حاضر بود، می‌گوید: «طالبان به خانه‌ها آمدند و گفتند اگر نیایید، عواقب سختی در انتظارتان است.
آمدیم چون نترسیدیم، بلکه نمی‌خواستیم خانه‌هایمان ویران شود».
گفته می‌شود استاندار طالبان با بزرگان بامیان تماس‌های مستقیم داشته؛ تماس‌هایی که نه حامل گفت‌وگو، که پر از تهدید بوده.
«اگر نیایید، فشارها بیشتر می‌شود.» این جمله ساده، اما تلخ، به مردمانی گفته شده که سه سال است تحت بار انواع فشارها و سرکوب‌های طالبان شب و روز شان را سپری می‌کنند.
بامیان اما پیشینه‌ای دیگر دارد.
شهری که در طی چند دهه اخیر، با وجود تمام مشکلات، نماد ایستادگی و آزادی بود، حالا زیر چکمه‌های طالبان، صدای خود را گم کرده است.
از سه سال پیش، روند سرکوب شیعیان در افغانستان شدت گرفته است: حمله به مساجد، محدود کردن مراسم عاشورا، و تهدید بزرگان مذهبی، تنها بخشی از آن چیزی است که طالبان با ظاهری آراسته به نام «امارت اسلامی» رقم زده اند.
کارشناسان می‌گویند طالبان با این اقدامات در تلاش‌اند تا شکاف‌های اجتماعی را عمیق‌تر کرده و احساس ناامنی را در میان شیعیان تقویت کنند.
نمایشی که دیروز در خیابان‌های بامیان اجرا شد، نه برای تحکیم قدرت طالبان، که برای القای ترس در دل مردمانی بود که قرن‌هاست بهای سنگینی برای هویت و مذهب خود پرداخته اند.
این تظاهرات، صدای خاموش کسانی بود که تحت سایه تهدید به خیابان آمدند؛ صداهایی که اگر روزی شنیده نشوند، تنها پژواک ظلم باقی خواهد ماند.
