در دل کوه‌ها و دشت‌های افغانستان، جایی که تاریخ هزاران‌ساله در سنگ و خاک حک شده است، امروز صدای فروریختن تمدن به گوش می‌رسد.
گزارش‌ها می‌رساند که طالبان، با بی‌اعتنایی و ویرانگری، گنجینه‌هایی را که روح این سرزمین اند، به نابودی می‌کشانند.
افغانستان، این سرزمینی که میراث‌دار تمدنی هزاران‌ساله است، در سایه حکومت طالبان به آرامی شاهد نابودی شکوهمندترین یادگارهای تاریخی خود است.
این خاک که زمانی گهواره فرهنگ و هنر شرق بود، امروز با بی‌مهری ویرانگران دست به گریبان است.
در حالی که جهان با چشمانی نگران نظاره گر این ویرانی است، طالبان نه تنها برای حفظ این آثار اقدامی نمی‌کنند، بلکه گاه خود عامل تخریب آن‌ها بوده اند.
در تازه‌ترین مورد، وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان با بیانی تلخ اظهار داشته که حفاظت از آثار تاریخی تنها وظیفه آنان نیست.
این اظهارات، نشان دهنده عمق بی‌تفاوتی این گروه نسبت به میراث فرهنگی افغانستان است.
طالبان نه تنها نتوانسته اند گامی برای حفظ این گنجینه‌های بشری بردارند، بلکه با سیاست‌های ویرانگرانه خود، آتش فراموشی را بر آن‌ها دامن می‌زنند.
یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های این نابودی، منار جام در استان غور است؛ بنایی که قرن‌ها استوار ایستاده و شکوه معماری و هنر اسلامی دوران غوریان را به رخ می‌کشد.
این منار که با کتیبه‌هایی از آیات قرآن تزئین شده، به‌عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.
اما امروز، تَرَک‌های عمیق و تهدید سیلاب‌ها، همراه با بی‌توجهی حکومت طالبان، آن را در آستانه فروپاشی قرار داده است.
در استان‌های هرات و غزنی هم، منارهای تاریخی که روزگاری نمادهای اقتدار و هنر بودند، یکی پس از دیگری در حال فروریختن اند.
این منارها، که هزاران داستان از تاریخ پر فراز و نشیب افغانستان در دل خود دارند، امروز زیر غبار بی‌توجهی محو می‌شوند.
طالبان، که اکنون در افغانستان حاکمیت دارد، با سردی و بی‌اعتنایی، این میراث جهانی را به سرنوشت خود رها کرده است.
اما شاید اوج این دشمنی با فرهنگ و تاریخ را بتوان در تخریب تندیس‌های بودای بامیان دید؛ اثری که زمانی نماد همزیستی ادیان و تمدن‌ها بود و امروز تنها سایه‌ای از آن باقی مانده است.
طالبان در سال 2001 میلادی، با انفجار این تندیس‌ها جهان را در شوک فرو بردند و چهره‌ای از تاریکی و تعصب به نمایش گذاشتند که هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد.
افغانستان، اکنون با تمام شکوه و تاریخش، در سایه این بی‌توجهی‌ها به آرامی فرو می‌ریزد؛ و با آن، نه فقط میراث یک ملت، بلکه بخشی از حافظه جمعی جهان از میان می‌رود.
