آیت الله العظمی شیرازی: برخی از روایات، حکایت از شفاعت معصومین در قیامت و برخی هم حکایت از شب اول قبر دارد

نشست علمی روزانه آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی ، روز دوشنبه پنجم رجب سال 1446 برگزار شد، در این نشست هم چون جلسات پیشین ، ایشان به سوال های حاضران در جلسه ، پیرامون مسائل مختلف فقهی پاسخ دادند.

آیت‌الله العظمی شیرازی درباره کیفیت شفاعت معصومین علیهم السلام فرمودند: در برخی از روایات معصومین علیهم السلام، به شیعیان توصیه شده که دوران برزخ را بگذرانید، اما در روز قیامت، مشمول شفاعت ما واقع خواهید شد.

معظم له در ادامه فرمودند: اما در برخی از روایات دیگر هم از معصومین علیهم السلام نقل شده که در همان شب اول، شیعیان مورد شفاعت قرار می گیرند.

ایشان در رابطه با چگونگی شفاعت معصومین علیهم السلام فرمودند: در آیه 28 سوره انبیاء آمده : هر چه آنان از ازل کرده و تا ابد می‌کنند همه را خدا می‌داند و هرگز از احدی جز آن کسی که خدا از او راضی است شفاعت نکنند و آنها دائم از خوف و (قهر) خدا هراسانند، اگر چه معصومین علیهم السلام دارای مقام شفاعت هستند، اما قطعا برای شفاعت، ملاک هایی را که خدای متعال برای شفاعت در نظر گرفته، مد نظر قرار می دهند.

آیت الله العظمی شیرازی در ادامه فرمودند: اینکه خدای عزوجل از شفاعت چه کسانی راضی و از شفاعت چه کسانی رضایت ندارد، حتما در شفاعت معصومین علیهم السلام لحاظ می شود، لذا اگر کسی مورد شفاعت واقع شد، بدان معناست که خدا راضی به شفاعت او بوده و اگر مورد شفاعت واقع نشد، یعنی خدا به شفاعت او رضایت نداشته است.

معظم له هم چنین تاکید فرمودند: ملاک شفاعت انسان، اعمال او می باشد، که برخی از افراد، استحقاق شفاعت دارند، و برخی از افراد، استحقاق شفاعت ندارند.

ایشان در رابطه با شفاعت فرمودند : از برخی از آیات قرآن چنین استفاده می شود که خدای عزوجل رضایت داده که برخی انسانها ، شفاعت کنند ، یعنی شفاعت ، نیاز به اذن از سوی خدای متعال دارد ، و خدای عزوجل ، این اذن را به ۱۴ معصوم علیهم السلام از جمله حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها داده است که انسان ها را شفاعت کنند ، و حتی به مومنین هم چنین اذنی داده است ، یعنی فرد مومنی که در دنیا ، انسان خوبی بوده ، و خدا به او اجازه شفاعت داده است ، او می تواند اقربا و شاگردان و دوستان و همسایگان خود را شفاعت کند.

آیت الله العظمی شیرازی در رابطه با مفهوم شفاعت فرمودند : شفاعت از ماده ی شَفع به معنای کمک کردن است ، و در اصطلاح یعنی واسطه شدن یک مخلوق میان خدا و دیگر مخلوقات برای رساندن خیر یا دفع شر در دنیا و آخرت است ، شفاعت به طور کامل از آنِ خدای متعال است و هیچ کس بی‌اذن او نمی‌تواند شفاعت نماید ، در آیه ۲۸ سوره انبیا آمده : وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَىٰ و هرگز از احدی جز آن کسی که خدا از او راضی است شفاعت نکنند ، یعنی شفاعت میزان و ملاک دارد ، و بدون ملاک و میزان انجام نمی شود ، لذا مثلا آن هایی که شامل آیه ۱۳۷ سوره نساء هستند مورد شفاعت قرار نمی گیرند ، إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ ازْدَادُوا كُفْرًا لَمْ يَكُنِ اللَّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ وَلَا لِيَهْدِيَهُمْ سَبِيلًا آنان که نخست ایمان آورده سپس کافر شدند، باز ایمان آورده دیگر بار کافر شدند، پس بر کفر خود افزودند، اینان را خدا نخواهد بخشید و به راهی هدایت نخواهد فرمود.

معظم له با اشاره به این فراز از زیارت عاشورا أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ یعنی خدایا شفاعت امام حسین علیه السلام را از لحظه مرگ روزى من فرما ، فرمودند : این که یومَ الورود تعبیر به قیامت شده است ، روایتی داریم که إذا ماتَ ابنُ آدَم قامَت قِيامَتُهُ یعنی هنگامی فرزندان آدم می میرند ، قیامت برای آنان شروع می شود ، لذا قیامت برای هر کس از همان لحظه مرگ حتی قبل از آن که او را دفن کنند ، شروع می شود.

ایشان در ادامه فرمودند شاید یومَ الورود هم همان لحظه مرگ باشد ، چون بالنتیجه همه چیز برای انسان از همان زمان و همان جا تعیین می شود.

آیت الله العظمی شیرازی تاکید فرمودند که این که در زیارت عاشورا از خدا می خواهیم که خدایا شفاعت امام حسین را روزی من بفرما ، شفاعت از ماده شَفع است ، و شفع در لغت به معنای جفت شدن و با او قرار دادن و همنشین شدن است ، یعنی خدایا امام حسین علیه السلام را شَفع من قرار بده ، یعنی به همان صورتی که هستم امام حسین من را بپذیرند.

معظم له در تشریح عبارت یومَ الورود فرمودند : یومَ الورود باید به معنای لحظه ی مرگ باشد چون قیامت از آن زمان شروع می شود ، لذا یومَ الورود یعنی قیامت ، اما قیامت برای هر کس از چه زمانی شروع می شود ؟ ، در روایت آمده است که حتی وقتی که جنازه انسان را از روی زمین برنداشته اند ، قیامت از همان لحظه شروع می شود.