معادن افغانستان، گنجینهای که باید چراغ فردای مردم این سرزمین باشد، اکنون با استخراج بیرویهی طالبان، به تاراج میروند.
در سکوت سنگین جهان، این غارت بیپایان، زخمی عمیق بر پیکر طبیعت و امیدِ نسلهای آیندهی این کشور برجای گذاشته است.
افغانستان، این سرزمین کهن با رگهای پر از طلا، مِس، زغالسنگ و نفت خام، امروز شاهد زخمی است که طالبان با بی مسئولیتی تمام، بر پیکر منابع طبیعیاش وارد کرده است.
معادن این کشور که روزگاری میتوانستند چراغ پیشرفت و رفاه مردم را روشن کنند، اکنون به گنجینهای برای پر کردن خزانه طالبان بدل شده اند؛ خزانهای که نه برای بازسازی میهن، بلکه برای تداوم استبداد و تعصب مصرف میشود.
پیشتر در زمان نظام جمهوریت، ارزش ذخیرههای معادن افغانستان حدود3 تریلیون دلار تخمین زده شده است.
بر اساس گزارشهای موجود، طالبان طی سه سال گذشته از استخراج بیرویهی معادن نفت خام و سایر منابع طبیعی افغانستان، بیش از صد میلیون دلار به جیب زده اند.
وزارت معادن طالبان گفته تا حال قرارداد 30 معدن به مقیاس بزرگ و 150 معدن به مقیاس کوچک با شرکتهای داخلی و خارجی امضا شده است.
در این میان، استان پنجشیر، که به کوههای بلند و معادن با ارزش زمَرُد اش شهرت دارد، از نخستین قربانیان این غارت بوده است.
طالبان، با استفاده از نیروی نظامی و بدون در نظر گرفتن اصول زیستمحیطی و نیازهای محلی، دست به استخراج گسترده منابع این منطقه زده اند.
بامیان، این بهشت گمشده در دل کوهها نیز، از این هجوم در امان نمانده است.
طالبان در این منطقه، که معادن زغالسنگ و سایر منابع معدنی دارد، همان سیاست استخراج بیرویه و انتقال مخفیانه را دنبال کرده اند.
این اقدامات به مناطقی چون بدخشان، هلمند و سرپل نیز گسترش یافته است.
معادن نفت خام سرپل، با حجم عظیمی از ذخایر، اکنون تحت سلطهی مستقیم طالبان قرار دارد. این گروه، با امضای قراردادهای مبهم و مشکوک با شرکتهای خارجی، منابع افغانستان را به بهایی اندک به حراج گذاشته است.
طالبان که همواره خود را مدافع استقلال افغانستان معرفی کرده اند، اکنون به غارتگران منابع طبیعی این کشور مبدل شده اند.
در این میان، هیچ نظارتی بر نحوه استخراج، حفظ محیط زیست و حقوق جوامع محلی وجود ندارد.
مردم افغانستان، که دههها قربانی جنگ و فقر بوده اند، اکنون شاهد از دست رفتن میراث طبیعیشان نیز هستند؛ میراثی که میتوانست آیندهای روشن برای فرزندانشان رقم بزند.