سوم رجب سالروز شهادت امام هادی علیه السلام

سوم رجب مصادف است با سالروز شهادت امام هادی علیه السلام ، پیشوای دهم مسلمانان جهان که در ماه ذی الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری در شهر صریا (نزدیک مدینه) دیده به جهان گشودند.

سوم رجب، سالروز شهادت دهمین پیشوای مسلمانان جهان، حضرت امام علی النقی الهادی است.

پدر ایشان حضرت امام محمدتقی جوادالائمه علیه السلام و مادرشان بانویی فاضله و عفیفه به نام سمانه مغربیه است.

هادی و نقی از شناخته شده ترین و مشهورترین القاب ایشان است ، گفته شده از این روی ایشان را «هادی» لقب داده اند که در زمانه خود، بهترین هدایت کننده مردم به سوی خیر بوده اند.

در دوران امامت امام هادی ، خلفای جور عباسی فشارهای زیادی را متوجه خود حضرت و شیعیان کرده بودند ، متوکل، یکی از سخت گیرترین آنها بود ، وی نسبت به بنى هاشم بد رفتارى و خشونت بسيار روا مى داشت ، او به آنان بدگمان بود و همواره آنان را متهم مى نمود ، متوكل در خشونت و اجحاف به خاندان علوى گوى سبقت را از تمامى خلفاى بنى عباس ربوده بود.

او نسبت به حضرت على علیه السلام و خاندان ایشان ، كينه و عداوت عجيبى داشت و اگر آگاه مى شد كه كسى به آن حضرت علاقه ‏مند است، مال او را مصادره مى كرد و خود او را می کشت.

یکی دیگر از اقدامات خصومت آمیز و جنایتکارانه متوکل علیه شیعیان، تخریب مرقد مطهر حضرت سید الشهدا علیه السلام و شخم زدن و هموار کردن زمین‌ های اطراف مقبره و زراعت بر روی آن و سخت‌ گیری شدید بر زائران امام حسین و مجازات‌ های هولناک آنهاست.

بر اساس همين ملاحظات بود كه حضرت هادى علیه السلام ، به ويژه در زمان متوكل، فعاليت هاى خود را به صورت سرّى انجام مى دادند و در مناسبات خويش با شيعيان نهايت درجه پنهان كارى را رعايت مى كردند.

سیستمی که ضامن پیدایش و دوام و استحکام این ارتباط بود «شبکه وکالت» بود ، کسانی که به عنوان وکالت از طرف ائمه پیشین علیهم السلام ، کار ایجاد و تنظیم ارتباط میان امام و شیعیان را بر عهده داشتند، علاوه بر جمع‌ آوری خمس و ارسال آن برای امام، در معضلات کلامی و فقهی نیز، نقش سازنده‌ ای داشته و در جا انداختن امامت امام بعدی، موقعیت محوری در منطقه خود داشتند.

امام هادى با آنكه در سامرّاء تحت كنترل و مراقبت قرار داشتند ، اما با وجود همه رنج ها و محدوديت ها هرگز به كمترين سازشى با ستمگران تن ندادند ، بديهى است كه شخصيت الهى و موقعيت اجتماعى امام و نيز مبارزه منفى و عدم همكارى ایشان با خلفا، براى طاغوت هاى زمان هراس آور و غيرقابل تحمل بود و پيوسته از اين موضوع رنج مى بردند و سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند.

بدين ترتيب امام هادى نيز مانند امامان پيشين علیهم السلام با مرگ طبيعى از دنيا نرفتند ، بلكه در زمان «معتزّ» و به دستور او، مسموم و به شهادت رسيدند و در سامرّاء، در خانه خويش به خاك سپرده شدند.