گروه طالبان در سال گذشته میلادی، نزدیک به 600 نفر را در به صورت علنی در افغانستان شلاق زده است.
شماری از نهادهای حقوق بشری ضمن نگرانی از تداوم فشار و سرکوب از سوی طالبان؛ خواهان اقدامات جدی جامعه جهانی در برابر حکومت توام با استبداد طالبان شده اند.
در استادیوم‌های خالی از شور و هیجان ورزش، جایی که روزی فریاد شادی تماشاگران طنین‌انداز بود، اکنون صدای فرود آمدن شلاق بر بدن‌های بی‌دفاع، سکوت سنگینی را می‌شکند.
افغانستان؛ سرزمینی که روزی به تاریخ، شعر و فرهنگ خود می‌بالید، اینک در سایه حکومتی با شلاق و تفنگ، آرزوهای مردمش را به زنجیر کشیده است.
تقریبا روزی نیست که مردان و زنان بی دفاع افغانستان از سوی طالبان مورد ضرب و شتم قرار نگیرند و شلاق نخورند.
گفته می‌شود اکثر این مجازات ها بر اساس انتقام جویی جنگجویان طالبان انجام می‌شوند.
طالبان از زمان تسلط دوباره بر افغانستان در آگوست 2021، با استفاده از ابزارهایی مانند شلاق و اعدام‌های علنی، حکومتی مبتنی بر ترس و سرکوب را بر مردم افغانستان تحمیل کرده است.
بر اساس گزارش‌ها، تنها در سال 2024، طالبان حداقل 590 نفر را در ملأ عام شلاق زده و 6 نفر را اعدام کرده اند. این مجازات‌ها عمدتاً در استادیوم‌های ورزشی و در حضور جمعیت اجرا شده اند.
گروه‌های قومی و مذهبی از جمله شیعیان هزاره و تاجیک‌ها بیشترین بارسنگین فشار و عقده گشایی‌های طالبان را بردوش می‌کشند.
زنان و دختران افغانستان هم که از زمان سلطه دوباره این گروه؛ عملاً کابوسی از جهنم را تجربه می‌کنند.
این تراژدی درست پیش چشم جهانیان صورت می‌گیرد اما گویا چشم بینا و گوش شنوای وجود ندارد.
کشورهای دور و نزدیک و آنانیکه دم از حقوق بشر، دموکراسی و حقوق اقلیت‌های قومی و مذهبی می‌زدند هم؛ یا سکوت اختیار کرده و یا هم‌کاسه طالبان شده اند.
این سکوت، به‌ویژه در برابر سرکوب شیعیان و دیگر اقلیت‌های مذهبی و قومی در افغانستان، سؤالات جدی را درباره صداقت در گفتار و عملکرد آنان در برابر طالبان مطرح می‌کند.
در این میان؛ برخی نهادهای حقوق بشری هم که اندک واکنش و بیانیه ای صادر می‌کنند؛ هیچ تاثیری بر رفتار و عملکرد طالبان نداشته است.
حاکمیت طالبان با تکیه بر زور اسلحه و شلاق، نه تنها آزادی‌های اساسی مردم افغانستان را سلب کرده، بلکه با ایجاد فضای رعب و وحشت، جامعه را به سکوت واداشته است.
ادامه این وضعیت، بدون واکنش جدی جامعه بین‌المللی، می‌تواند به تثبیت یک نظام سرکوبگر منجر شود که در آن حقوق اولیه انسان‌ها به طور سیستماتیک نقض می‌شود.
