سرکوب دیکتاتورهای آسیای جنوبی و آسیای میانه، از جمله چین، تاجیکستان و ازبکستان، موجب شده است که برخی از جوانان این کشورها به گروه‌های سنی تندرو بپیوندند.
در سوریه، حضور جنگجویان اویغور، تاجیک و ازبک در کنار هیئت تحریر شام، نشان‌دهنده واکنش این اقوام به سرکوب‌های حکومتی و فسادهای سیاسی است که آن‌ها را به سمت گروه‌های سنی تندرو سوق داده است.
در نبردهای اخیر در سوریه، حضور جنگجویان اویغور، تاجیک و ازبک که تحت تاثیر سیاست‌های سرکوبگرانه و فساد حکومتی در کشورهای خود قرار دارند، به یکی از موضوعات قابل توجه تبدیل شده است.
رفتار چین در سرکوب اویغورها، که شامل آزارهای شدید، نقض حقوق بشر و تغییرات فرهنگی اجباری است، موجب شده تا برخی از جوانان اویغور به گروه‌های سنی تندرو بپیوندند.
از سوی دیگر، در تاجیکستان، جایی که حکومت با مقابله شدید با دین و نمادهای اسلامی برخورد می‌کند، بسیاری از جوانان به دلیل سرکوب‌های دینی، به سمت گروه‌های سنی تندرو گرایش پیدا کرده‌اند.
در ازبکستان نیز فساد اقتصادی و سیاسی شدید، باعث شده تا برخی جوانان این کشور به گروه‌های سنی تندرو ملحق شوند و در درگیری‌های سوریه علیه حکومت بشار اسد بجنگند.
این حضور نه‌تنها نشانه‌ای از نارضایتی این اقوام از وضعیت موجود است، بلکه همچنین پاسخ به بی‌عدالتی‌ها و شرایط سختی است که در کشورهای خود تجربه می‌کنند.
برخی از منتقدان، حضور این جوانان در گروه‌های تندرو را بهانه‌ای برای عدم حمایت از آنان می‌دانند، اما این استدلال به شدت نادرست است.
چرا که رفتار سرکوبگرانه دیکتاتوری‌های حاکم بر این کشورها هرکدام به نوعی باعث گرایش جوانان به سمت گروه‌های سنی تندرو و تروریست شده است.
توجیه این رفتارها یا تبرئه حکومت‌های چین، تاجیکستان و ازبکستان، نه تنها نادرست است بلکه از حقیقت وضعیت دردناک مردم این کشورها چشم‌پوشی می‌کند، و باید هم چنان از حقوق مسلمانان اویغور، تاجیک و ازبک در برابر حکومت های سرکوبگر آنان دفاع نموده و صدای خاموش شده آنان را به دنیا رسانید.
این جوانان در پی یافتن راهی برای مقابله با ظلم و بی‌عدالتی‌ها به سمت گروه‌های سنی تندرو کشیده شده‌اند.
برای مقابله با گرایش جوانان به گروه‌های تندرو، لازم است که کشورهای چین، تاجیکستان و ازبکستان و سایر کشورها به اصلاحات اساسی در سیاست‌های خود پرداخته و به حقوق بشر و آزادی‌های دینی احترام بگذارند.
آزادی‌های مذهبی باید تضمین شود و فضا برای بیان اعتراضات و نارضایتی‌های مردمی باز گردد.
همچنین، این کشورها باید فسادهای سیاسی و اقتصادی خود را کاهش داده و فرصت‌های شغلی و آموزشی را برای جوانان فراهم کنند تا آن‌ها از جذب به گروه‌های تندرو و خشونت‌گرا جلوگیری کنند.
از سوی دیگر، جامعه بین‌المللی باید با فشارهای دیپلماتیک، حکومت‌ها را به پاسخگویی در قبال سرکوب‌ها و نقض حقوق بشر وادار کند.
