حکومت چین علاوه بر بکارگیری انواع و اقسام روش ها برای سرکوب اقلیت اویغور در سین کیانگ، با استفاده از روش های آموزشی هم، مرتکب نسل کشی فرهنگی شده، و طی بیش از ده سال، یک نسل را با سلاح آموزش، آزار و شکنجه می دهد.
سال هاست که نسل کشی فعالان اویغور توسط حکومت چین صورت می گیرد و هیچ نشانه ای از توقف آن در آینده نزدیک وجود ندارد.
دولت چین بیش از یک میلیون اویغور را در اردوگاه های بازآموزی بازداشت کرده، اما فراتر از اردوگاه ها، این وحشت به کودکان رها شده ی اویغور هم رسیده است.
این کودکان از طریق شبکه گسترده مدارس شبانه روزی دولتی، به اجبار در فرهنگ چینی جذب شده اند و دولت چین از سلاح آموزش به عنوان ابزار نسل کشی فرهنگی عمل نموده و زبان، مذهب و هویت کودکان اویغور را از بین می برد.
اویغورها که عمدتاً مردم ترک مسلمان هستند، در طول تاریخ با همسان سازی و نسل کشی سیستماتیک در سرزمین خود، ترکستان شرقی، که حکومت چین آن را منطقه خودمختار اویغور سین کیانگ می نامد، مواجه بوده اند.
مبارزه آنها برای خودمختاری فرهنگی و مذهبی با سرکوب بی امان توسط حزب کمونیست چین مواجه شده است.
در سال 2014، این سیاست توسط دولت چین، شتاب شدیدتری به خود گرفت، و عوامل دولت چین تحت عنوان مبارزه با «افراط گرایی مذهبی»، سرکوب شدیدتری را در ترکستان شرقی آغاز کردند.
این منطقه که سرشار از تنوع فرهنگی است، اکنون در معرض سرکوب و اعمال یک سیستم نظارتی فراگیر قرار گرفته که ظاهراً مقابله با تروریسم و تجزیه طلبی را بر اقدامات خود، نام نهاده امادر واقع تلاشی پنهانی برای کنترل و جذب جمعیت اویغور است.
منطقه اویغور نه تنها یک میدان نبرد فرهنگی و مذهبی است، بلکه قلمرویی با منافع اقتصادی قابل توجه برای دولت چین است.
این منطقه سرشار از منابع طبیعی، از جمله نفت، گاز و مواد معدنی است که آن را به یک منطقه برخوردار، همراه با دارایی های استراتژیک برای جمهوری خلق چین تبدیل کرده است.
پکن سرمایه گذاری زیادی در پروژه های زیرساختی در این منطقه انجام داده است، اما این تحولات به طور نامتناسبی به نفع جمعیت چینی بوده و اویغورها را بیشتر به حاشیه برده است.
بسیاری از اویغورهایی که در اردوگاه‌ها، بازداشت نمی‌شوند در کارخانه‌های دولتی تحت بیگاری اجباری قرار می‌گیرند، این کارخانه‌ها اغلب به زنجیره‌های تامین جهانی مرتبط هستند و شرکت‌های بین‌المللی را هم در نقض حقوق بشر در ترکستان شرقی مرتبط می نمایند.
دولت چین این اقدام را به عنوان بخشی از برنامه «کاهش فقر» خود توجیه می کند، اما در حقیقت، این روش، نوعی برده داری مدرن است که برای کنترل و جذب بیشتر جمعیت اویغور طراحی شده است.
طبق این استراتژی، نسل کشی فرهنگی به عنوان بخشی از این سیاست هم اعمال شده و دولت چین، آموزش را به یک سلاح بر علیه اویغورها تبدیل کرده و روند همسان سازی با بازداشت والدین با اتهام های واهی، و قرار دادن آنها در اردوگاه های بازداشت، موجب بی سرپرستی و آسیب پذیری کودکان می شود.
در این مرحله کودکانی که والدین آنها بازداشت و در زندان هستند، در گروه های ویژه طبقه بندی و واجد شرایط مراقبت دولتی قرار می گیرند که معمولاً به معنای اسکان در یتیم خانه ها یا مدارس شبانه روزی است.
در این روش سرکوب وحشیانه اویغورها توسط جمهوری خلق چین، یک تاکتیک موذیانه نهفته است که عبارت از جدایی سیستماتیک کودکان اویغور از خانواده هایشان می باشد.
این عمل نفرت انگیز به عنوان سنگ بنای سیاست های چین برای محو هویت فرهنگی اویغورها و اعمال سیاست چینی سازی ادیان عمل می کند.
از سال 2017 که سرکوب اویغورها تشدید شده، دولت چین تحت عنوان مبارزه با افراط گرایی، مجموعه ای از اقدامات سختگیرانه را با هدف از بین بردن فرهنگ اویغور اجرا کرده است.
این اقدامات شامل بازداشت دسته جمعی، کار اجباری و عقیم سازی است.
ایالات متحده و چندین کشور دیگر این اقدامات را نسل کشی نامیده اند و سازمان ملل متحد هم تاکید نموده که این اقدامات می تواند جنایت علیه بشریت باشد.
در این روش، دولت چین بزرگسالان اویغور را بازداشت و فرزندان آنها را به مدارس شبانه روزی دولتی فرستاده می شوند.
این موسسات برای جدا کردن کودکان از ریشه های فرهنگی و تلقین آنها برای پیوستن به فرهنگ چینی سازی ادیان طراحی شده است.
بر اساس گزارش های دریافتی بیش از نیم میلیون کودک اویغور در این مدارس جا داده شده اند، جایی که به طور انحصاری صحبت کردن با زبان چینی به آنان آموزش داده شده و تحت برنامه درسی تدوین شده توسط دولت چین قرار می گیرند و این چنین، فرهنگ بومی آنها تحقیر و به فراموشی سپرده می شود.
