سیزدهم ماه ذی الحجة الحرام، سالگرد ارتحال آیت الله العظمی حاج شیخ میرزا محمد تقی شیرازی قدس سره، رهبر انقلاب سال ۱۹۲۰ ملت عراق در برابر استعمارگران انگلیسی، می‌باشد.
به همین مناسبت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی طی سخنانی در مورد ایشان فرمودند:
«آیت الله العظمی میرزا محمد تقی شیرازی قدس سره هرگز هیچ یک از فرزندانشان را جهت انجام کارهای شخصیِ خود مکلف نمی کردند. ایشان در سالخوردگی و به دلیل ضعف بدنی گاهی توان برخاستن نداشتند، لذا خانواده ایشان شخصی را استخدام کرد تا او را کمک کند و به ایشان گفتند که آن شخص در مقابل کاری که انجام می دهد دست مزد خواهد گرفت. پس از گذشت شش ماه آن مرد خدمتکار به خانواده مرحوم شیرازی گفت که آن بزرگوار در این مدت حتی یک بار کاری به او نسپرده اند، لذا او را از خدمت مرخص کردند».
در تاریخ زندگی ایشان آمده است که خود به تنهایی رهبری نهضت ضد اشغالگران انگلیسی در عراق را به عهده گرفتند ولی از همه علما و فقهای آن روز کمک گرفتند تا توانستند نیروهای حوزه و عشایر و دیگر توان ها را برای مبارزه و جنگ با سلطه ی انگلیسی ها در عراق بسیج کنند، در حالی که انگلیس، بزرگ ترین استعمارگر کره ی خاکی و معروف به استعمار پیر بود و خود، کشور خود را بریتانیای بزرگ می خواندند و مدعی بودند که آفتاب در مستعمره‌هایشان غروب نمی‌کند.
در تاریخ آمده است که شیخ محمد تقی شیرازی که با اشغالگران انگلیسی جنگید، در داخل عراق افرادی بودند که او را به مزدوری برای انگلیس متهم می کردند. این افراد برای مردم شناخته شده بودند. و وقتی از ایشان درخواست می شد که شهریه ی آنان را قطع کنند، نمی پذیرفتند. این اخلاق، ایمان، صبوری، تحمل و متحد کردن مؤمنان و پرهیز از پراکندگی با وجود اختلاف نظرها و متفاوت بودن سلیقه ها، سبب شد تا او بتواند به پشتوانه ی ملت عراق به مصاف بزرگترین قدرت روی زمین برود و بر آن پیروز شود.
