روز آخر ماه ذی‌قعده سالروز شهادت امام جواد علیه السلام است، مرقد مطهر آن حضرت در کنار جد بزرگوارشان امام کاظم علیه السلام، در کاظمین زیارتگاه میلیون‌ها نفر از محبان اهل بیت علیهم السلام است.
شهادت امام جواد علیه‌السلام در روز آخر ماه ذی‌القعده سال ۲۲۰ هجری قمری در بغداد به دستور معتصم عباسی که از تاثیرگذاری آن حضرت بر مردم، نگران بود، توسط ام الفضل، همسر ایشان و با همدستی جعفر پسر مأمون، صورت گرفت.
آیت الله العظمی شیرازی در یکی از نشست‌های علمی در رابطه با دلیل ابتلای برخی از معصومین علیهم السلام به همسران ناشایست فرمودند: در روایت آمده که قصه‌ی امام جواد با ام الفضل و یا امام حسن مجتبی با جعده، و حتی پیامبر اکرم با برخی از زوجاتشان، تقدیر الهی و به عنوان قضای الهی بوده، و جزئی از امتحان امت بوده است.
معظم له با اشاره به روایت مشهور امام حضرت امام رضا علیه‌السلام در رابطه با ولادت امام جواد علیه السلام که فرموده اند: «این مولودى است که براى شیعیان ما، با برکت تر از او زاده نشده است»، در تشریح آن فرمودند: در زمان تمامی ائمه علیهم السلام، اختلاف‌هایی وجود داشته است که شدیدترینِ این اختلاف ها که موجب گمراهی تعدادی از شیعیان شد، مربوط به داستان واقفیه بوده است.
ایشان در ادامه فرمودند: انحراف واقفیه با شهادت امام کاظم و امامت حضرت رضا آغاز گردید، و در این دوره، بسیاری از شیعیان معتقد شدند که امام کاظم از دنیا نرفته اند، و لذا امام رضا، امام نیستند، و تعداد زیادی از شیعیان به این نوع تفکر، گرایش پیدا کردند، چرا که برخی از علمای بزرگ شیعه در آن زمان، هم چون علی بن ابی حمزه بطائنی و زیاد بن مروان قندی به واقفیه پیوستند.
آیت الله العظمی شیرازی در رابطه با توفیق امام جواد در برابر این گروه فرمودند: امام جواد توانستند که واقفیه را در هم بشکنند، و در چارچوب تشیع، در میان ائمه علیهم السلام، امام جواد علیه السلام بیش از همه برکت داشتند، چرا که توانستند این گمراهی بزرگ را از سر راه بردارند.
معظم له هم چنین با اشاره به امتحان سخت شیعیان در این دوره فرمودند: این یک امتحان بزرگ الهی بوده که حضرت امام جواد در سن هفت هشت سالگی به منصب امامت برسند، و این امتحان سختی برای شیعیان بوده، و هم چون قصه‌ی غدیر، با آنکه مساله‌ی معروف و روشنی بوده، اما عده ای با آن مخالفت کردند.
