«دحو الارض» مطابق با بیست و پنجم ماه ذی‌القعده، روزی است که خدای متعال با نظر به کره زمین، به جهان خاکی حیات بخشید، از این روز، بخش‌هایی از کره زمین را که سراسر از آب بود شروع به خشک شدن کرد تا کم کم به شکل یک چهارم خشکی‌های امروزی درآمد.
«دحو» به معنای گسترش است و بعضی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی‌اش تفسیر کرده‌اند.
منظور از دحوالارض (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران‌های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود، این آب‌ها، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده‌تر شدند.
مطابق روایات، اولین نقطه‌ای که از زیر آب سر برآورد، مکان کعبه معظمه و بیت الله الحرام بود، در قرآن کریم و احادیث اسلامی به روز دحوالارض (یعنی بسط و گسترش زمین) اشاره شده و عبادت در این روز از ارزش بسیار زیادی برخوردار است.
از امیرالمومنین روایت شده است که فرمودند: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنجم ذی القعده بود، کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت ۱۰۰ سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت.
به نظر برخی از مفسران، آیه ۳۰ سوره نازعات «وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا»، و زمین را پس از آن بگسترانید، به همین واقعه اشاره دارد.
در تفسیر این آیه نیز آمده است: خدای متعال زمین را به‌گونه‌ای گسترد که برای زندگی انسان و پرورش گیاهان و جانداران آماده باشد، گودال‌ها و سراشیبی‌های تند و خطرناک را به وسیله فرسایش کوه‌ها و تبدیل سنگ‌ها به خاک پر کرد و آنها را مسطح و قابل زندگی ساخت، درحالی‌که چین‌خوردگی‌های نخستین آن، به‌گونه‌ای بودند که اجازه زندگی به انسان را نمی‌دادند.
گذشته از واقعه دحوالارض، رویدادهای دیگری نیز در این روز رخ داده‌اند که اهمیت آن را دو چندان کرده است؛ از جمله: میلاد حضرت ابراهیم، میلاد حضرت عیسی مسیح، خروج رسول اکرم از مدینه به همراه هزاران حاجی به سوی مکه، به قصد حجة الوداع، در این سفر وجود مقدس حضرت فاطمه زهرا و نیز تمامی همسران پیامبر اکرم نیز ایشان را همراهی می‌کردند.
در روایتی نیز آمده است که حضرت مهدی – عج الله تعالى فرجه الشريف – در همین روز قیام خواهند کرد.
