پنجم ذی القعده، سالروز ارتحال عالم برجسته شیعه سید بن طاووس

پنجم ذی القعده، سالروز ارتحال سید بن طاووس است، او صاحب کتاب لهوف است که از معتبرترین مقاتل در زمینه شهادت امام حسین علیه السلام محسوب می‌شود، از او همچنین با عنوان پیشوای عارفان یاد می‌شود.

رضی الدین، ابوالقاسم، علی بن موسی بن طاووس، در ۱۵ محرم سال ۵۸۹ هجری قمری، در شهر حله دیده به جهان گشود.

نسبش از جهت پدر، به امام حسن و از سوی مادر، به امام حسین می‌رسد و از همین رو، به ذوالحسبین مشهور است.

در خاندان مادری وی، نام افراد مشهوری چون ورام بن ابی فراس و شیخ طوسی به چشم می‌خورد.

دوران کودکی و نوجوانی وی، در زادگاهش سپری شد و به صلاحدید پدر و مادر، برای ازدواج با دختر وزیر شیعی، ناصر بن مهدی، راهی بغداد شد.

سید بن طاووس در زمینه کسب علم و پیشرفت تحصیلی، از هوش و استعداد فوق‌العاده‌ای برخوردار بوده و آنچه را که دیگران در چند سال می‌خواندند، در یک سال تمام و حفظ می‌کرد و با تلاش و کوشش بسیار و نیز با مطالعه‌ی مجموعه کتاب‌هایی که از جد مادریش ورام بن ابی فراس به وی رسیده بود، توانست در فقه بر همدوره‌ای‌ها و حتی قبل از خودش سبقت بگیرد.

سید بن طاووس، دارای مقامات علمی و معنوی بسیاری بود و علمای پس از او، این عالم وارسته را به دیده احترام و بزرگی نگریسته‌اند.

علامه حلی، برخی از کرامات او را که خود و پدرش شاهد آنها بوده‌اند، بیان کرده است.

علامه مجلسی، با عبارت:«السید النقیب، الثقة الزاهد، جمال العارفین»، از وی یاد کرده است.

شیخ عباس قمی، او را با اوصافی همچون:« الاجل»،« الاورع»،« الاسعد»،« قدوة العارفین و مصباح المتهجدین»،« صاحب الکرامات الباهرة و المناقب الفاخرة» و … معرفی کرده است.

سید بن طاووس در طول عمر پر برکت خویش با بهره‌گیری از کتاب‌های اجدادش و نیز کتبی که خود فراهم آورده بود، موفق شد اثرات علمی گران‌بهایی از خود به یادگار بگذارد که تعدادی از آن‌ها در اثر طوفان حوادث از بین رفته است.

کتاب لهوف اثر گرانقدر سید بن طاووس که وی در مقدمه کتاب اشاره فرموده، خلاصه‌ای از داستان جانسوز و غم‌انگیز کربلا و مقصود وی از نگاشتن این کتاب آن بوده که کتابی در مصائب سیدالشهداء و اهل بیتش در دست شیفتگان آن امام باشد تا در زمان تشرف به حرم مطهر، آن را به همراه داشته باشند و با یادآوری این حادثه دردناک، از اجر و ثواب گریه و حزن بر حضرتش بهره‌مند گردند.

وی برای مدتی، بغداد را ترک کرد و در عتبات عالیات، سکنی گزید و بعد از بازگشت به بغداد، در روز دوشنبه، پنجم ذی‌قعده سال ۶۶۴ هجری قمری، در آنجا وفات یافت و جسم مطهرش به نجف اشرف منتقل و در کنار بارگاه ملکوتی امیرالمومنین مدفون گشت.