بیست و چهارمین نمایشگاه رسانه‌های ایران سه روز قبل بکار خود پایان داد. این نمایشگاه پس از شش سال توقف از سر گرفته شد.
بیست و چهارمین نمایشگاه مطبوعات تهران که روزهای 29 بهمن تا 2 اسفند 1402 در محل مصلای تهران برپا شده بود بکار خود پایان داد.
این نمایشگاه پس از توقفی 6 ساله، امسال در حالی دوباره از سر گرفته شد که در طول بیست و چهار دوره ی برپایی اش، فراز و فرودهای زیادی در شکل و محتوای خود داشته است.
این تغییرات از نام نمایشگاه گرفته تا محل برپایی اش و تا حال و هوا و جنب و جوش در آن را شامل می شود. شاید بتوان گفت که این نمایشگاه و کیفیت برپایی آن، آیینه تمام نمای حال و روز مطبوعات و رسانه ها و روزنامه نگاران در ایران است.
کاهش قدرت خرید مردم و خارج شدن خرید مطبوعات از سبد نیازمندیهای روزانه ی طبقه ی متوسط شهری در ایران، مشکلات اقتصادی و تشدید تحریم ها و کمبود ارز برای واردات کاغذ، فشار نهادهای امنیتی بر مطبوعات مستقل و بازداشت خبرنگاران و صدور احکام حبس های طولانی صرفا به جرم انجام وظایف خبرنگاری ایشان ، رشد قارچ گونه سایتهای خبری با بودجه نهادهای نظامی که صرفا کارشان جنگ سایبری است تا فعالیت حرفه ای خبری و رسانه ای، گوشه ای از مشکلات مطبوعات و رسانه های ایرانی است.
از سوی دیگر شاید در دنیا، عمر نسخه کاغذی مطبوعات رو به پایان باشد و نسلی که صبح به صبح عادت کرده بود از خانه خارج شود در کنار خرید نان صبحانه، روزنامه اش را از کیوسک ها بخرد دارد جایش را به نسل هایی می دهد که در گوشی ها و تبلت ها، خلاصه ی اخبار را سریعتر و راحتتر و رایگان می خوانند و از بوی کاغذ روزنامه و مجله هم حس و حال نوستالژیکی ندارند.
دستکم دو پدیده ی نسبتا نوظهور در زمینه ی تولیدات چند رسانه ای در ایران، روزنه های امید را پیش روزنامه نگاران جوان ایرانی روشن نگه داشته است. علیرغم مشکلات عدیده در زمینه گران بودن اینترنت و کندی آن و غول وحشتناک و آزار دهنده ی فیلترینگ، اما جامعه ی جوان و پویای ایرانی در سالهای اخیر در دو زمینه تولید پادکست ها (رادیوهای اینترنتی ) و نیز تلویزیون های اینترنتی و به تبع آن میزگردهای ویدئویی در پلاتفرم ها رشد چشمگیری داشته اند.
